Συνέντευξη στoν Δημήτριο Μαχαιρίδη
Ο Χάρης Ντάβας αναζητεί διαρκώς σε όλη την Ευρώπη τα πρόσωπα και τις ιδέες τους που θα φέρουν καινούργιες επιτυχίες στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.
Έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου και της μουσικής σε εκπομπές που έγραψαν ιστορία στην γαλλική τηλεόραση, όπως « Le Grand Echiquier », « Numéro 1 », « Champs Elysées » κα. Κάλυψε για πολλά τηλεοπτικά κανάλια της Ευρώπης και της Ιαπωνίας μεγάλες παραστάσεις όπερας στα φεστιβάλ Σάλτσμπουργκ, Μπάντεν-Μπάντεν και της Όπερας του Παρισιού.
Έδρα του πάντα το Παρίσι, όπου τώρα με την εταιρία του HDPM δημιουργεί τη δεξαμενή ταλέντων που θα αναδείξουν το νέο ευρωπαϊκό πρόσωπο στα media και στις τέχνες. Κάνοντας διάλλειμα από τα σενάρια και τις προτάσεις που αξιολογεί, απαντά στις ερωτήσεις του Δημήτρη Μαχαιρίδη για το thecitizen.gr
Ζείτε στην Γαλλία πάνω από 30 χρόνια. Θεωρείτε τον εαυτό σας μετανάστη ή μέτοικο;
– Δεν αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ούτε ως μετανάστη, ούτε ως μέτοικο.Νιώθω Ευρωπαίος, με ό,τι κουβαλά αυτό μέσα του. Έλληνας της Γαλλίας στο Παρίσι και Γάλλος της Ελλάδας στην Αθήνα. Ήρθα στο Παρίσι από το Λονδίνο, όπου είχα φτάσει από την Αθήνα. Τότε, ακόμη, το να εγκατασταθείς από μια ευρωπαϊκή χώρα σε μια άλλη δεν ήταν εύκολο, όπως σήμερα.
Έχετε δουλέψει με τα μεγαλύτερα ονόματα της γαλλικής, βρετανικής και αμερικανικής σκηνής. Ποια διασημότητα σας έκανε την καλύτερη εντύπωση;
– Με την εκπομπή «Μεγάλη σκακιέρα» είχα την ευκαιρία να δουλέψω με πολλούς καλλιτέχνες του Χόλυγουντ. Με κέρδισε η απλότητά τους. «Ακόμη ένας Έλληνας στη ζωή μου; Θα σε αντέξω» μού είπε η Μπάρμπρα Στράιζαντ γελώντας όταν με συνάντησε πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη. Δεν σταματήσαμε να αστειευόμαστε σε όλο το γύρισμα.
Πέρασα μια ολόκληρη μέρα με τον Aλ Πατσίνο στη Ντοβίλ ετοιμάζοντας την συμμετοχή του στη «Μεγάλη σκακιέρα». Αντί να κλειστεί στο μύθο του και να με κρατήσει σε απόσταση, μου ανοίχτηκε και άρχισε να μου μιλά για την οικογένειά του, την καριέρα του, τους Έλληνες φίλους του στη Νέα Υόρκη. Και έπειτα ήρθε και κάθισε μαζί μας ο Τζον Τραβόλτα και μπήκε κι αυτός στην κουβέντα.
Και την χειρότερη;
– Πάμπολλοι και δεν χρειάζονται ονόματα. Όταν, ως μόνη κινητήρια δύναμη στην τέχνη ο καλλιτέχνης έχει το χρήμα, είναι μια αποτυχία. Όσο ταλέντο και να έχει.
Ο ορισμός του σταρ λοιπόν;
– Σταρ δεν είναι ούτε τα εξώφυλλα στα περιοδικά, ούτε τα βήματα πάνω στο κόκκινο χάλι στις Κάννες. Σταρ γεννιέσαι. Και τότε μόνο δεν καβαλάς το καλάμι και ξέρεις πως να κατεβαίνεις στο κοινό που σε θαυμάζει. Η απλότητα ενός σταρ είναι που σε γοητεύει τελικά.
Στην Ελλάδα έχουμε σταρ;
– Όχι. Σταρ παράγει μόνο το Χόλιγουντ και η Γαλλία σε μικρότερο βαθμό, γιατί διαθέτουν και οι δύο σταρ σίστεμ. Στην Ελλάδα ακούω απίθανους τίτλους, όπως η απόλυτη Ελληνίδα σταρ. Ούτε η Βουγιουκλάκη ήταν σταρ. Αν δεν βγεις από τα σύνορα της χώρας σου, δεν γίνεσαι σταρ. Και δεν αρκεί απλά να βγεις, πρέπει και να καταφέρεις να κρατηθείς. Δίνεις διαρκώς μάχες. Θέλει σκληρή δουλειά. Σταρ ήταν η Μαρία Κάλλας, ήταν η Μελίνα. Περπατούσαν στο δρόμο και ηλέκτριζαν την ατμόσφαιρα.
Πως κρίνετε την σημερινή ελληνική πραγματικότητα των media και του κινηματογράφου;
– Η κρίση στην Ελλάδα έβγαλε όλες τις ατέλειες της ελληνικής κοινωνίας. Όταν τραβήχτηκε το χαλί που έκρυβε τις ασχήμιες, φάνηκε η ένδεια πραγμάτων και καταστάσεων. Αυτό το είδα έντονα στην ελληνική τηλεόραση και στον τύπο. Απορώ πως άνθρωποι με ταλέντο υπογράφουν παραγωγές στην ελληνική τηλεόραση με ανύπαρκτα σενάρια, ανύπαρκτη σκηνοθεσία και ανύπαρκτους ηθοποιούς. Ευτυχώς, εντοπίζω τελευταία πολύ καλές ιστοσελίδες και μπλογκ και μια νέα γενιά, όπως ο Κούτρας και ο Λάνθιμος, η οποία αρχίζει να γράφει κανονικά σενάρια και να στήνει σωστές παραγωγές.
Σήμερα ο κινηματογράφος διέρχεται κρίση;
– Η κρίση στον κινηματογράφο δεν είναι οικονομική. Το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη σεναρίων. Στην εταιρία μου δεχόμαστε διαρκώς σενάρια από όλη την Ευρώπη. Συνειδητοποιώ ότι υπάρχει έλλειψη ιδεών. Και αυτό είναι διάχυτο στην Ευρώπη σε πολλούς τομείς. Τα πράγματα είναι αλληλένδετα.
Υπάρχει καλλιτεχνική δημιουργία σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή αυτή παραμένει σε εθνικό επίπεδο;
– Κάποια στιγμή θα υπάρξει ευρωπαϊκή κουλτούρα ως μωσαϊκό, όπου μέσα της οι εθνικές κουλτούρες θα αποτελούν ψηφιδωτά. Δεν αποβάλεις ποτέ την παιδεία σου. Ήρθα και δούλεψα με καθαρά ελληνική παιδεία σε ένα γαλλικό κάδρο. Το αποτέλεσμα είναι δύο φορές σημαντικό. Σε πληροφορώ ότι οι Έλληνες έχουμε το ταλέντο της διαπραγμάτευσης. Κέρδισα συμπαραγωγές για τη γαλλική τηλεόραση στη Ρωσία, στη Βραζιλία και αλλού, όπου Γάλλοι συνάδερφοι δεν κατάφερναν. Το βλέπω μέσα στα meetings. Αν υπάρχει Έλληνας, δεν περνά απαρατήρητος. Θα συζητηθεί και αν έχει και know-how θα περάσει και τις ιδέες του. Και δεν καταλαβαίνω πως σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις υστερούν στις διαπραγματεύσεις.
Πως εξηγείτε την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία, μια χώρα που παράγει διαρκώς πολιτισμό;
– Όποτε παίρνει την κυβέρνηση το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Γαλλία, ανεβαίνει η ακροδεξιά. Πιστεύεις δηλαδή ότι είχαμε 500.000 νεοναζιστές στην Ελλάδα; Όχι. Ψηφίζανε τελείως ηλίθια, γιατί έχασαν την βολή τους. Και στην Γαλλία τι συμβαίνει τώρα; Η σημερινή σοσιαλιστική κυβέρνηση αύξησε τους φόρους ακινήτων για την μεγαλοαστική τάξη, που δεν πλήρωνε μέχρι τώρα, και αυτή ψηφίζει Λεπέν. Και βέβαια με την ψήφιση του γάμου των ομοφυλοφίλων προστέθηκε τώρα στην Λεπέν και η καθολική συντηρητική Γαλλία. Επιπλέον εδώ και πενήντα χρόνια κανείς δεν έχει ασχοληθεί ουσιαστικά με το μεταναστευτικό πρόβλημα. Η ακροδεξιά είναι κάθε φορά σημείο των καιρών.
