Μου αρέσει να παρακολουθώ τους ανθρώπους, να μπαίνω στα λεωφορεία και το μετρό και να βλέπω τις κινήσεις τους, το βλέμμα τους, να προσπαθώ να μπω στις σκέψεις τους και να τις αναλύσω.

Η αλήθεια είναι στα μάτια των Ελλήνων διακρίνει κανείς εκατομμύρια σκέψεις που περνούν από το μυαλό τους. «Πως θα πληρώσω την ΔΕΗ, τον νερό, ποιος θα πάρει την Μαρία φροντιστήριο, μήπως να σταματήσει η Μαρία το φροντιστήριο, πάλι καλά που πάω και σήμερα στην δουλειά, τι θα κάνει η ΑΕΚ την Κυριακή, ποιος μου έκανε λάικ στο τραγούδι που πόσταρα σήμερα, να μιλήσω της Ελένης αφού μου αρέσει, να πάω στην πορεία ή να κάτσω στον καναπέ μου το απόγευμα, λέω να μην πάω για καφέ, να κάνω οικονομία αυτόν τον μήνα μιας και θα πάω τον άλλο στα μπουζούκια..»

Μια κοινωνία βυθισμένη στην μιζέρια, την καταπίεση και την αποξένωση που θέλει να ξεσπάσει αλλά δυσκολεύεται, βρίσκει τις εύκολες λύσεις, κάνει την επανάσταση του στο facebook, το twitter εύκολα πράγματα. Πράγματι όλοι μας στρεφόμαστε πλέον στις εύκολες λύσεις για οποιοδήποτε ζήτημα μας απασχολεί. «Που να τρέχουμε τώρα».. σκεφτόμαστε.

Ζούμε τόσο πολύ την απογοήτευση που μέσα μας άρχισε να κυριαρχεί το αίσθημα της άρνησης, «αφού τίποτα δεν αλλάζει». Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ξεσηκωνόμαστε, βγαίνουμε στους δρόμους, βγαίνουν και οι αστυνομικοί, την επόμενη μέρα επιστρέφουμε στην ρουτίνα μας και όλα είναι «κομπλέ». Έρχεται ο Δεκέμβρης θυμόμαστε τον Αλέξη πάμε στην διαδήλωση, στην πορεία του Πολυτεχνείου, στην πορεία ενάντια στην Χρυσή Αυγή. Βγάζουμε μια δόση θυμού που έχουμε μέσα μας, μια πολύ μικρή αφού την υπόλοιπη την φυλάμε για κάτι άλλο που θα συμβεί.

Μετά πάμε στο σπίτι κάνουμε ένα μπανάκι τρώμε 2 σουβλάκια και κοιμόμαστε νωρίς μιας και αύριο έχει δουλειά, νιώθουμε τυχεροί που παίρνουμε ένα μισθό.
Σήμερα διάβασα ότι συνέλαβαν έναν 28χρονο ο οποίος έβριζε τους αστυνομικούς μέσω του facebook, συνέλαβαν έναν αντάρτη.

Είναι πράγματι τόσο δύσκολο να αντιδράσουμε με τα δεδομένα που έχουμε; Ή απλά σκεφτόμαστε ότι πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο .

Αντρέας Ψάλτης