Του Δημήτρη Πεπελάση
«Κυβερνάνθρωποι» συμπλέουν με μύθους και τους συντηρούν αντί να αποκαθιστούν την πραγματικότητα. Τροφοδοτούν συστήματα προπαγάνδας, κοινωνικές αναπαραστάσεις με «προκατειλημμένες τοποθετήσεις και εμπαθείς διαμάχες» (βλ. D.Lagache) για να αποπροσανατολίσουν και να εξαπατήσουν την κοινή γνώμη. Δήθεν επιχειρούν να ερμηνεύσουν τις οικονομικές εξελίξεις και η εκλαϊκευμένη επιστήμη που σερβίρουν δεν είναι τίποτα άλλο από προπαγάνδα με σάλτσα εμπάθειας και εκδικητικότητας σε κάθε εικαζόμενο αντιφρονούντα.
Αυτές οι κακές προθέσεις βρίσκουν έκφραση σ ένα έδαφος κατάλληλα καλλιεργημένο επί δεκαετίες. Είναι το έδαφος του λαϊκισμού που εχθρεύεται τους ειλικρινείς. Και μιας και δε σταματάμε να ομιλούμε για μεταρρυθμίσεις, ας αναγνωρίσουμε πως η ειλικρίνεια είναι προϋπόθεση της μεταρρύθμισης. Δεν μπορεί να περάσει μια μεταρρύθμιση εάν δεν έχει σαφή στόχο κι αν δεν έχει σχεδιαστεί ο τρόπος και τα στάδια εφαρμογής του. Συνάμα, επειδή οι μεταρρυθμίσεις αφορούν σε ανθρώπους κι όχι μόνον σε όρους και διαδικασίες, οφείλουν να προνοούν για τα όποια θύματά τους.
Η έννοια της μεταρρύθμισης είναι παρεξηγημένη και κακοποιημένη στον τόπο μας, με ευθύνη όλων των σύγχρονων πολιτικών δυνάμεων. Ταυτίστηκε με τη λογική ότι, τώρα που έχουμε πρόβλημα και για να πετύχουμε ένα καλύτερο μέλλον, πλήρωσε εσύ χωρίς να διαμαρτυρηθείς. Αν διαμαρτυρηθείς είσαι αναχρονιστικός. Επειδή μάλιστα οι δήθεν μεταρρυθμίσεις κατά κανόνα έχουν εισπρακτικό χαρακτήρα, έχουν ως άλλοθι είτε την εξοικονόμηση πόρων είτε τη διευκόλυνση των επενδύσεων, πλήττουν συνήθως τα πιο φτωχά στρώματα ώστε να μη δυσκολέψουν τη συσσώρευση κεφαλαίου και τις επενδύσεις. Έτσι μαγαρίστηκε η ιδέα της μεταρρύθμισης και μετατράπηκε σε φόβητρο.
Τι γίνεται τώρα με το ασφαλιστικό; Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε ορισμένους ανθρώπους που βίωσαν την οργή του κόσμου και έχουν πλέον αποσυρθεί ή τους περιθωριοποίησε το σύστημα των κομμάτων και των ΜΜΕ. Να θυμηθούμε τον Γιαννίτση, τον Μπένο, τον Μάνο που η πρόταση του για τις συντάξεις στην αρχή της κρίσης θεωρήθηκε σκληρή, σήμερα όμως θα έμοιαζε με όνειρο; Και η νέα προτροπή του για σύνταξη 700 ευρώ σε κάθε πολίτη μόλις γίνει 67 ετών θα ήταν καλύτερη από τη σημερινή πραγματικότητα όμως ποιος μπορεί να διανοηθεί την κατάργηση του ΙΚΑ και τον περιορισμό του κράτους;
Ευτύχησα να ζήσω από κοντά έναν μεταρρυθμιστή που πολεμήθηκε αθέμιτα με φαύλες και ανέντιμες συμπεριφορές. Πρόλαβε όμως εμάς, τους τότε διοικητές νοσοκομείων να μας στριμώξει απαιτώντας σκληρούς ελέγχους διαχείρισης και αποτελεσματικά επιχειρησιακά σχέδια. Γνώριζε πως τα «πιράνχας», έτσι αποκαλούσε τα οργανωμένα συμφέροντα στον χώρο της Υγείας, και οι άνομες διασυνδέσεις τους με ορισμένες συντεχνίες του δημοσίου θα τον υπονομεύσουν. Αυτός ήταν ο λόγος που από νωρίς δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής και συνεπώς ουδεμιά πρόθεση έχει για ανοχή ή συμβιβασμό. Αποδείκνυε την αποφασιστικότητά του να συγκρουσθεί μέχρι τέλους. Και ο πρωθυπουργός του τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια, επιβεβαιώνοντας πως το «σύστημα» είναι εδώ για να μείνει. Ούτε κρατιστές, ούτε συμφέροντα θα πληγούν. Αυτό ήταν. Μαζί με τον Αλέκο Παπαδόπουλο, έφυγε και των πολλών το άγχος. Επέστρεψε η κλασσική διαχείριση στις υπηρεσίες Υγείας.
Μου έκανε καταπληκτική εντύπωση η επαναλαμβανόμενη κραυγή: «Εάλω το ψεύδος», στην εισήγηση του Αλέκου Παπαδόπουλου στα μέλη της «Δημοκρατικής Ευθύνης». Παύση, ανάσα, κραυγή και παύση. Ξανά και ξανά. Αυτή η κραυγή θα με ακολουθεί.
Η αλήθεια δεν έχει προστάτη. Το ψεύδος πολλούς.
via: anoixtoparathyro.gr
