Με καταγωγή από την Μεσσήνη και από μια πολύ αυστηρή οικογένεια, που δεν την άφηνε ούτε εκδρομή με το σχολείο να πάει ,η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΡΆΔΟΥ, που γεννήθηκε στην Αθήνα, υπήρξε μια διακεκριμένη και πολυβραβευμένη ποιήτρια με μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό.
Μια “ποιήτρια εξ ανάγκης, “όπως έλεγε η ίδια, αφού δεν είχε άλλον τρόπο, για να αμυνθεί και να υπάρξει σε μια ζωή που την θεωρούσε μια καθαρή ήττα, αφού υπέμεινε πράγματα που δεν έπρεπε να υπομείνει με το αιτιολογικό μιας ευγένειας, ότι θα πίκραινε, θα πείραζε και θα αναστάτωνε την ζωή των άλλων!
Είχε το θάρρος να πει, ότι η δειλία ήταν η σταθερά της ζωής της, γιατί φοβότανε τις ανατροπές και άφησε να διαμορφωθούν οι συνθήκες μέσα στο σπίτι και μέσα στην οικογένεια της χωρίς την έγκριση της, αν και διαφωνούσε κι ενώ θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα, κάτι που θα είχε κάνει πολλούς ανθρώπους να γίνουν ευτυχείς!
Από δεκαοκτώ χρονών και για 24 χρόνια εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, παντρεύτηκε στα εικοσιένα της τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθως Δημουλά δέκα χρόνια μεγαλύτερο της, που έμενε κοντά στο σπίτι της, στην οδό Πυθίας και αναγκάστηκε πάλι εκεί κοντά να συγκατοικεί με την μητέρα του για να προσέχει τα δύο παιδιά της.
Δεν έζησε φοιτητική ζωή και η ζωή της είχε αμέτρητες ελλείψεις, ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του συζύγου της το 1985, που προσπαθούσε να θεραπεύσει με την παρέμβαση της ποίησης και να δώσει στα πράγματα διαστάσεις που δεν είχαν, ξεκαθαρίζοντας την θολή μορφή τους με την επίσης θολή μέθοδο του ποιητικού λόγου.
Η ίδια αισθανόταν αμήχανα όταν την αποκαλούσαν “ποιήτρια”, θεωρώντας τον χαρακτηρισμό ανακριβή και υπερβολικό, αφού οι ευαισθησίες αυτών που γράφουν και είναι θρονιασμένες στην ψυχοσύνθεση τους δεν καταφέρνουν να βρουν πάντα τον προσανατολισμό τους και δεν τους δόθηκε συμβόλαιο μονιμότητας για να είναι μόνο και συνεχώς ποιητές.
Άρχισε να γράφει ποιήματα για να εντυπωσιάσει τον ποιητή άντρα της! Την πρώτη της συλλογή, που εκδόθηκε στα 19 της χρόνια, μετά από λίγο την αποκήρυξε, και αργότερα το 1956 έκανε επίσημα πια, την είσοδο της με την συλλογή “Έρεβος” και στην συνέχεια με τις συλλογές “Ερήμην”, “Επί τα ίχνη” και “Το λίγο του κόσμου” που πήρε το Β’ Κρατικό βραβείο ποίησης!
Το “Χαίρε ποτέ” τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο ποίησης και “Η Εφηβεία της λήθης” πήρε το βραβείο του ιδρύματος Ουράνη! Τιμήθηκε με το ευρωπαϊκό βραβείο Λογοτεχνίας, το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της, έγινε Τακτικό μέλος της από το 2002 και πήρε τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα!
Στα ποιήματα της χρησιμοποιεί σπάνιες λέξεις, νεολογισμούς και αρχαιότροπα εκφραστικά σχήματα. Αρκετά έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες και κάποια μελοποιήθηκαν από τον Θάνο Μικρούτσικο.
Υπήρχε η ελπίδα όλων για να πάρει το Νοbel και δεν ήθελε ούτε να το ακούει, γιατί πίστευε ότι αυτός ήταν ο λόγος που στοχοποιήθηκε για μια της δηλωση σχετικά με τους μετανάστες!
Έχει παραδεχθεί, ότι δεν υπήρξε ποτέ ευτυχισμένη αφού όπως πίστευε δεν υπάρχει ευτυχία, αλλά μόνο η χαρά, που κρατάει ελάχιστα και μετά από λίγο έρχεται η πραγματικότητα και τα βάζει όλα στην θέση τους. Η ρευστότητα αυτή των καταστάσεων, δεν της ήταν δυσάρεστη, αφού δεν υπάρχει μετά τον θάνατο.
Λίγο πριν πεθάνει, παρακολουθούσε και κατέγραφε τις παρεμβάσεις του χρόνου στο σώμα της που την οδηγούσαν σε μιαν αλλαγή, ώστε να μην αναγνωρίζει πια τον εαυτό της. Για τον χώρο της ποίησης πίστευε ότι είναι ένας χώρος πολύ ανταγωνιστικός με μίση, φθόνους και κακεντρέχειες, γιατί οι ποιητές ανακαλύπτουν και ασκούν τις ευαισθησίες τους μόνο την ώρα που γράφουν!
Όμως η ποίηση που σε κάθε εποχή καταφέρνει να μην μολύνεται, θα συνεχίσει να επιβιώνει,λες κι έχει κάνει το εμβόλιο των ισορροπιών! Η ίδια κατάφερε καπνίζοντας να επιβιώσει μέχρι τα 89 της χρόνια, παρόλο που είχε προβλήματα υγείας και φοβότανε τον θάνατο!
