γράφει η Γεωργία Τρισμπιώτη
Όλοι μιλούν για έναν «πόλεμο» από τον οποίο θα εξαρτηθεί το μέλλον της Ευρώπης. Ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος και αρκετός για να θολώσει την υπολειμματική διαύγειά μας. Η χώρα του φωτός συγκρούεται θανάσιμα με το Ισλάμ, που βρήκε καταφύγιο και γόνιμο έδαφος για να θρέψει τα δαιμόνια του εντός των συνόρων της.
Το σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo, σύμβολο της ελευθερίας της έκφρασης χτυπήθηκε από τους αντάρτες του Μωάμεθ. Ο ελεύθερος κόσμος απειλείται από ένα κύμα βαρβαρότητας και σκοταδισμού: πρέπει να αμυνθούμε, αλλά πώς;
Μέσω της κινητοποίησης ενάντια στην τρομοκρατία από τη ριζοσπαστική αριστερά έως το Εθνικό Μέτωπο. Ήδη είναι πολλές οι φωνές που ζητούν ειδικούς νόμους, μια γαλλική έκδοση του περίφημου αντιτρομοκρατικού νόμου των ΗΠΑ “Patriot Act”, τα «υπέροχα» αποτελέσματα του οποίου έχουμε δει και θαυμάσει όλοι μας. Το μήνυμά τους απλό, αλλά και τόσο λάθος …Ας μην ξεχνάμε ότι η βαρβαρότητα αυτών των τρομακτικών επιθέσεων δεν προέρχεται από το εξωτερικό, αλλά γεννιέται μέσα στην γαλλική κοινωνία.
Οι δράστες της τρομοεπίθεσης, τα αδέρφια Kouachi και Amedy Koulibaly ήταν γάλλοι πολίτες, «χαμένα» παιδιά της Γαλλικής Δημοκρατίας. Μεγάλωσαν σε γκέτο στα προάστια του Παρισιού, βίωσαν την φτώχεια, το ρατσισμό και την ισλαμοφοβία και προσπάθησαν να ξεφύγουν από όλα αυτά αρχικά μέσω εγκλημάτων κοινού δικαίου και στη συνέχεια μέσω της τζιχάντ. Στην Υεμένη διδάχτηκαν την πειθαρχία της Αλ-Κάιντα, την χρήση των όπλων και την προσαρμογή στη βία. Τον φανατισμό τους δεν τον γέννησε το Ισλάμ, αλλά η απογοήτευση και η απόγνωση.
Η τρομοκρατία που πλήττει σήμερα την Ευρώπη δεν είναι τίποτα άλλο – αν μιλήσουμε με όρους ψυχανάλυσης – από μια «επιστροφή του απωθημένου». Η Ευρώπη έχει στις πλάτες της μια μακρά ιστορία αποικιοκρατίας, αποκλεισμού και στιγματισμού που επιδεινώθηκε από τον πόλεμο της Δύσης στη Μέση Ανατολή που την κατάστρεψε και την μετέτρεψε κυριολεκτικά σε μια πυριτιδαποθήκη. Το τέλος της ουτοπίας, του σοσιαλισμού, του κοσμικού εθνικισμού και τα τελευταία χρόνια η αποτυχία των αραβικών επαναστάσεων, δεν άφησαν σε αυτή την οργή άλλη διέξοδο από την τυφλή βία που ζήσαμε αυτές τις ημέρες, στο όνομα μιας «πίστης» που φαίνεται στα μάτια τους η μόνη εναλλακτική λύση στον δυτικό κόσμο. Ο δυτικός κόσμος μας, με το αυτοκρατορικό παρελθόν και το ξενοφοβικό παρόν, δημιούργησε αυτόν τον απαίσιο μηδενισμό.
Οι επιθέσεις στο Παρίσι βγάζουν επίσης στην επιφάνεια όλες τις ασάφειες της «υπεράσπισης του ελεύθερου κόσμου». Εις το όνομα της καταπολέμησης της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, πληθαίνουν οι φωνές που απαιτούν επαναφορά της θανατικής ποινής. Σχεδόν όλοι απαιτούν από τους εκπροσώπους της μουσουλμανικής κοινότητας να διαχωρίσουν την θέση τους από την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, λες και το γεγονός ότι κάποιος είναι μουσουλμάνος τον καταστεί αυτόματα ύποπτο για συνενοχή με τους βαρβάρους. Αν ο «πόλεμος» κατά της τρομοκρατίας καταλήξει να γίνει -αν και φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει ήδη – σε ένα πόλεμο κατά των φτωχών, των εθνοτικών μειονοτήτων και των μουσουλμάνων, τότε στα επόμενα χρόνια μπορεί να είναι πολλοί αυτοί που θα μπουν στον πειρασμό να ακολουθήσουν το παράδειγμα των αδερφών Kouachi.
