Ένα από τα Ημισκούμπρια μιλά για την μουσική του πορεία, το ελληνικό Hip Hop και αναλύει κοινωνιολογικά τον φετιχιστικό βερμπαλισμό. Απολαύστε τον Μιθριδάτη.
Αυτή είναι μια συνέντευξη που θέλαμε να κάνουμε εδώ και πολλά χρόνια. Όχι σαν δημοσιογράφοι αλλά σαν fans καθώς τα Ημισκούμπρια ήταν ίσως η πρώτη μας επαφή με αυτό που ονομάζουμε «ελληνικό hip hop». Καταφέραμε και ήρθαμε σε επαφή με τον Μιθριδάτη λίγες μέρες πριν το επετειακό live στο Fuzz. Η παρακάτω συζήτηση που ακολουθεί ίσως σπάει τα αυστηρά πλαίσια των ερωτήσεων – απαντήσεων που επιβάλλει μια συνέντευξη και βγαίνει ως κάτι άλλο. Τι; Δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε δυστυχώς ή ευτυχώς εμείς, αλλά σίγουρα κάτι όμορφο.
Συνέντευξη: Ιωσήφ Χαλαβαζής / Επιμέλεια: Δημήτρης Πόπορης
-Πώς γνωρίσατε εσύ και ο Πρύτανης τον Μεντζέλο;
Ο Δημήτρης Μεντζέλος το 1992 είχε μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, στην οποία έπαιζε Hip Hop. Ήταν η μοναδική εκπομπή που έπαιζε Hip Hop τότε. Εκείνη την εποχή ήταν δύσκολα για το hip hop γιατί δεν υπήρχαν πολλοί ακροατές να το υποστηρίζουν. Οπότε εντελώς τυχαία εγώ και ο Πρύτανης κάποια στιγμή τον ακούσαμε στο ραδιόφωνο, και γίναμε ακροατές του. Τότε άντε να ήμασταν όλοι κι όλοι 100 άτομα. Θέλαμε να ακούσουμε hip hop και φυσικά ακούγαμε την εκπομπή του Μεντζέλου. Έτσι γνωριστήκαμε με το Δημήτρη, γίναμε φίλοι και έτσι δημιουργήθηκε το συγκρότημα.
-Πως νιώθεις που για όσους έχουμε γεννηθεί τέλη 80s – αρχές 90s, ήσασταν κάτι σαν μουσικοί «super ήρωες»;
Είναι πολύ τιμητικό αυτό που λες. Είναι η πρώτη φορά που μας χαρακτηρίζει κάποιος έτσι και μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστο να το ακούω. Δε μας το έχουν ξαναπεί αυτό. Ειδικά όταν μιλάς σε εμάς που είμαστε και «κομικάκηδες» είναι μεγάλη τιμή.
Μπορώ να πω ότι αν ήμασταν super ήρωες, θα ήμασταν από άλλον πλανήτη. Κάτι σαν τον Superman. Ήρθαμε από τον πλανήτη Κρύπτον και πέσαμε.
Γενικά, αυτή την αντίληψη είχαν τότε όλοι οι άνθρωποι για εμάς. Βέβαια, πολλοί δε μας έβλεπαν σαν super ήρωες, αλλά απλά σαν εξωγήινους.
-Πως αντιμετώπιζαν το hip hop τότε;
Το είδος ήταν άγνωστο για την Ελλάδα. Όταν βγάλαμε τον πρώτο μας δίσκο, δεν ήξεραν πως να χαρακτηρίσουν το είδος της μουσικής μας, δε το γνώριζαν. Έγραφαν ότι είμαστε μια μίξη, από jazz, rap, funk, soul, ό,τι να ‘ναι. Ενώ είχαμε μέσα κομμάτι που λεγόταν «Το hip hop δε σταματά», αυτό όμως δε σταμάτησε τους άσχετους να λένε τα δικά τους. Τα μέσα δε μπορούσαν να προσεγγίσουν σωστά το είδος της μουσικής μας. Παρόλα αυτά καταφέραμε να κάνουμε γνωστό το hip hop στην Ελλάδα, είτε έμμεσα, είτε άμεσα.
-Όταν ξεκινήσατε, είχατε σε σημαντικό βαθμό απήχηση σε παιδικό κοινό. Από τότε που ήμασταν παιδιά μέχρι και σήμερα που μεγαλώσαμε σας ακούμε με την ίδια μανία. Είχατε ως στόχο από την αρχή να απευθυνθείτε στη νεολαία, με ένα χιουμοριστικό κυρίως στίχο;
Το πώς ξεκινήσαμε εμείς και τι κάναμε ήταν πολύ απλό. Όλα έγιναν αθώα με πολύ ρομαντικά συναισθήματα και κίνητρα. Όταν εμείς είπαμε ότι θα βγάλουμε τον πρώτο μας δίσκο, ήταν ένα όνειρο ζωής, ρε παιδί μου. Δεν είχαμε στο μυαλό μας ότι θα κάνουμε μια μεγάλη αλλαγή στη μουσική, ότι θα επηρεάσουμε νέους, ότι θα αποκτήσουμε δύναμη, ότι θα κάνουμε χρυσούς δίσκους και ότι θα πουλάμε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Αυτό έγινε από μόνο του. Απλά θέλαμε να βγάλουμε ένα βινύλιο και να ζήσουμε την τρομερή στίμη, που θα βάλουμε τη βελόνα επάνω στο δίσκο και θα ακούσουμε τη φωνή μας. Ήταν κάτι γιγαντιαίο για εμάς.
-Ουσιαστικά ήταν κάτι για την παρέα σας;
Είχαμε την αντίληψη ότι κάποιοι άνθρωποι θα ακούσουν αυτό το δίσκο και δε θα είναι η παρέα μας. Τα Ημισκούμπρια δημιουργήθηκαν unofficially το ’93, τρία χρόνια πριν βγει ο πρώτος δίσκος μας. Εγώ με το Δημήτρη Μεντζέλο είχαμε ηχογραφήσει εφτά-οκτώ κασέτες στο σπίτι του, πριν το πρώτο μας άλμπουμ. Πολλά βεβαίως κομμάτια από αυτά που είχαμε ηχογραφήσει στο σπίτι του Δημήτρη, βγήκαν μετά και σε δίσκους. Στις κασέτες αυτές υπήρχαν κομμάτια με κεντρικό θέμα την παρέα μας. Είχαν αναφορές στους φίλους μας, στις γκόμενες μας, σε πράγματα δηλαδή, που ζούσαμε εμείς στην καθημερινότητα μας.
Αυτό το ξέραμε ότι δε μπορούμε να το συνεχίσουμε, από τη στιγμή που θα βγάζαμε ένα δίσκο και θα τον άκουγαν όπως λέγαμε, και 10 άνθρωποι παραπάνω! Οπότε, επιλέξαμε σε κάποια κομμάτια να προσαρμόσαμε κάποιους στίχους για να απευθύνονται και στον υπόλοιπο κόσμο και να είναι κατανοητά.
Όμως τα Ημισκούμπρια κράτησαν το ίδιο παρεΐστικο ύφος, ακόμα και όταν γνωρίζαμε μετά ότι απευθυνόμαστε σε άπειρο κοινό.
-Swag – κλαρίνο – hip hop είναι η μουσική του σήμερα; Τι νομίζεις, ταιριάζουν αυτές οι έννοιες; Εσύ που έχεις ζήσει το old school, το αυθεντικό, πώς τα βλέπεις;
Κοίταξε, old school και το αυθεντικό, είναι μεγάλες συζητήσεις. Ακόμα και το “Swag” και το “κλαρίνο” που λες θέλουν κουβέντα. Αν με ρωτήσεις τι είναι το swag, εγώ θα σου πω δεν ξέρω. Πιστεύω, με το φτωχό μου μυαλό, ότι δεν έχει να κάνει με τη μουσική, αλλά με ένα ύφος, με ένα attitude.
Γενικά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μας πιάνει μια μανία με τις “μοντέρνες”, τις μοδάτες λέξεις. Οι νέες λέξεις παίζουν πια πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Πιστεύω ότι το Swag είναι αντίστοιχο με το selfie, όπως δυστυχώς είναι αντίστοιχο με το bullying. Είναι λέξεις οι οποίες μας ήρθαν, τις μάθαμε και χαιρόμαστε να τις χρησιμοποιούμε με μανία, ηδονιζόμαστε.
Οπότε το Swag και το Yolo ας πούμε, που λένε, είναι οι λέξεις που έχουν γίνει μόδες. Αυτό μερικές φορές είναι αστείο όταν πρόκειται για κάποια χαριτωμένα θέματα. Όμως είναι επικίνδυνο όταν πρόκειται για κοινωνικά προβλήματα. Ο σχολικός εκφοβισμός, ξαφνικά έχει γίνει bullying και η πορνεία και το εμπόριο λευκής σαρκός έχουν γίνει trafficking. Είναι πολύ επικίνδυνο το να γίνονται μόδες, λέξεις οι οποίες χαρακτηρίζουν ανθρώπινες αθλιότητες, με αποτέλεσμα να χάνεται η βαρύτητα του προβλήματος. Βέβαια τώρα εγώ στο πάω κοινωνιολογικά και πολιτικά.
Δηλαδή, selfie; Οι άνθρωποι βγάζαμε φωτογραφία τον εαυτό μας από τότε που υπήρχε η Kodak Instamatic, δεν ανακαλύφθηκε τώρα. Απλά ανακαλύφθηκε τώρα μια “κουλ” λέξη γι αυτό. Όλα πλέον έχουν γίνει trends, topics καιhashtags. Εντάξει αυτά να γίνονται για το χαβαλέ, αλλά είναι κακό να γίνονται για κοινωνικά προβλήματα, τα οποία προϋπήρχαν ανέκαθεν.
Εγώ εκνευρίζομαι πάρα πολύ και το βρίσκω τρομερά ελεεινό να έχει γίνει μόδα ο σχολικός εκφοβισμός. To bullying είναι trend. Σχολικό εκφοβισμό αντιμετωπίσαμε όλοι μας, κι εγώ, και σαν θύμα και σαν θύτης όταν ήμουν στο δημοτικό. Έτσι κι αλλιώς τα παιδιά είναι σκληρά. Όταν ήμαστε μικροί ούτε προσέχαμε τι λέμε, ούτε είχαμε τρόπους ούτε τίποτα. Εκφοβισμός υπήρχε ανέκαθεν παντού, όχι μόνο στα σχολεία. Υπάρχει παντού όπου συναναστρέφονται άνθρωποι, είτε επαγγελματικά είτε κοινωνικά. Ξαφνικά τι, όλοι ευαισθητοποιηθήκαμε για τον εκφοβισμό; Όχι, απλά μας αρέσει να λέμε τη λέξη bullying.
Trafficking σου λέει. Όχι φίλε, δεν είναι trafficking, είναι πορνεία. Είναι σκατά. Δε μπορείς να το λες trafficking και να το κάνεις μόδα και hashtag. Είναι μεγάλο κρίμα το ότι οδεύουμε έτσι.
Τώρα μετά από αυτή την κοινωνιολογική παρένθεση. Από τη στιγμή που βγήκαμε εμείς και εν πάση περιπτώσει, τρία-τέσσερα ακόμη συγκροτήματα τότε, τα πράγματα άλλαξαν πάρα πολύ και συνέχισαν να αλλάζουν με τα χρόνια.
Είναι λογικό όταν εκτίθεσαι και η μουσική σου, να ρέει σε άλλα αυτιά και σε άλλα μυαλά. Δεν θα πάρουν όλοι το ερέθισμα έτσι όπως πρέπει, γιατί πολύ απλά υπάρχει μεγάλη ποικιλία ανθρώπων, πνευμάτων και επιπέδων.
Ένας άνθρωπος που έχει επίπεδο και αισθητική, θα πάρει το ερέθισμα και θα επηρεαστεί, θα φτιάξει κάτι καλύτερο ή θα το πάει ένα βήμα παραπέρα.
Δε μπορείς να υποδείξεις σε αυτόν που δεν έχει επίπεδο και είναι κακόγουστος. Θα το πάρει και θα το κάνει χάλια.
Οπότε έτσι γίνεται, είτε αυτός παίζει hip hop και παίζει σκατά hip hop, είτε λαϊκοράπ είτε ό,τι να ‘ναι. Θα βγάλει κάτι από εκεί θα ξεκινήσει από κάπου και θα κάνει τελικά την παπαριά. Γιατί πολύ απλά το πρόβλημα είναι στο ποιο είναι το επίπεδο σου και ποιο είναι το ταλέντο σου.
Και εμείς είχαμε τα δικά μας ερεθίσματα από το αμερικάνικο hip hop. Πήραμε αυτά που θέλαμε και κάναμε τα Ημισκούμπρια.
-Θα έδινες ένα respect σε κάποιον καλλιτέχνη του hip hop σήμερα;
Εγώ γενικά είμαι ο ξινός της υπόθεσης, αυτή την ερώτηση θα στην απαντούσαν διαφορετικά ο Μεντζέλος και ο Πρύτανης. Εγώ πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πραγματικά έχουν για εμένα κάτι να μου πουν, είναι στην παρέα μας και στην ομάδα μας. Δεν αντιλέγω ότι έχουν υπάρξει πολύ καλά πράγματα, έχουν υπάρξει κάποιοι ταλαντούχοι άνθρωποι, αλλά είναι εξαιρέσεις.
-Πιστεύεις γενικά ότι υπάρχει μια μετριότητα στο hip hop;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει hip hop σκηνή στην Ελλάδα. Θέλουν να πιστεύουν πολλοί ότι υφίσταται, αλλά δεν υπάρχει για μένα. Απλά υπάρχουν κάποια φωτεινά σημεία. Κάποιος μπορούμε να ‘ναι πολύ καλός MC, κάποιος να γράφει καλούς στίχους, κάποιος να έχει μοναδική σκηνική παρουσία. Εμένα όμως δε μου λέει κάτι να κάνεις καλά μόνο ένα πράγμα. Είναι μεμονωμένα καλά στοιχεία, δεν υπάρχει όλο το πακέτο. Κάπου θα σκαλώνει το πράγμα, μονίμως. Αποτέλεσμα λοιπόν να υπάρχουν πολύ λίγες καλές δουλειές.
Θα μου πεις, μόνο τα Ημισκούμπρια δηλαδή είναι καλοί; Κατά τη δική μου άποψη ναι. Γιατί αν δεν το πίστευα αυτό το πράγμα δε θα ήμουν στα Ημισκούμπρια, θα το ‘χα παρατήσει ή θα ήμουν σε άλλο συγκρότημα ή θα έκανα κάτι άλλο.
Τώρα αν τα Ημισκούμπρια είναι καλοί ο καθένας έχει την άποψη του. Είναι υποκειμενικό. Κάποια πράγματα όμως είναι αντικειμενικά. Όπως για παράδειγμα ότι εμείς δεν αλλάξαμε ποτέ αυτά που λέγαμε, είναι fact.
Δεν προδώσαμε ποτέ το κοινό μας, δεν αλλάξαμε ποτέ το ύφος μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εξελιχθήκαμε. Γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν άλλαξαν το ύφος τους και παρέμειναν εκεί, κολλημένοι όπως ήταν πριν 20 χρόνια. Το θέμα είναι να διατηρείς το ύφος σου και να εξελίσσεσαι μέσα σε αυτό, γιατί υποτίθεται ότι εξελίσσεσαι και σαν άνθρωπος.
-Για αυτό και «το κρατάτε αληθινό» όπως λένε;
Κρατάμε τον εαυτό μας αληθινό, αυτό πιστεύω ότι είναι το σημαντικό. Δεν χρειάζεται να κρατάμε τίποτα άλλο αληθινό. Αυτά είναι παπαριές εκφράσεις τώρα, που τα λένε οι ραπ πιτσιρικάδες. Είναι αυτή η λαγνεία των λέξεων που σου έλεγα και πριν, αυτό ισχύει και εδώ. «Το κρατάω αληθινό» λέει, «το ζω στα στενά». Αυτά είναι γραφικότητες που τις κοροϊδεύουμε. Εμείς που είμαστε μεγαλύτεροι άνθρωποι ηλικιακά φτάσαμε στο σημείο να κοροϊδεύουμε για γραφικότητες νέους ανθρώπους, που υποτίθεται έχουν φρέσκα μυαλά που έπρεπε να διορθώνουν εμάς. Όχι με το στυλ τους και τα κομμάτια τους αλλά με τον τρόπο σκέψης τους. Ασχολούνται στα κομμάτια τους με στερεότυπα του κώλου.
Δε μπορεί εγώ να έχω πιο ανοικτό μυαλό από έναν που είναι 20 χρονών και θα έπρεπε να είναι χίλια χρόνια μπροστά από εμένα αυτή τη στιγμή. Είναι κοινωνικό πρόβλημα αυτό.
-Ο Dr Dreez που βρίσκεται;
Με τον Dreez κάποια στιγμή για προσωπικούς λόγους απομακρυνθήκαμε. Είναι γιατρός, και το να είσαι γιατρός δε σου αφήνει και πολλά περιθώρια κακά τα ψέμματα. Έκανε μια άλλη ζωή. Συνέχισε όπως έπρεπε να τη συνεχίσει σαν ψυχίατρος. Πρέπει να έχεις αφοσίωση πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Το κακό είναι ότι δε ζει στην Αθήνα, να κάνουμε το παρεάκι που θα θέλαμε. θα έρθει όμως στο Fuzz. Δε θα τον δείτε on stage, αλλά θα είναι backstage.
Την εποχή που ήταν στο hip hop και έβγαινε μαζί μας σε συναυλίες ήταν η εποχή που είχε τα αγροτικά του και δεν είχε πάρει ακόμα ειδικότητα. Αυτά που λες το Ντριζόνι.
-Μιλώντας για αλλαγή, θα γίνεις ποτέ «ο κύρης του σπιτιού»; Ή μια ζωή θα είσαι «ξωτικό»;
Δεν ξέρω! Είναι και προσωπική κιόλας η ερώτηση γιατί οι άλλοι δύο έχουν γίνει ήδη κύρηδες του σπιτιού! Τι να σου πω, από τη μία θα το ήθελα, από την άλλη δε νομίζω ότι μπορώ να το κάνω. Και αν με ρωτήσεις «γιατί»; Επειδή μάλλον αυτό που κάνω τώρα το θέλω περισσότερο.
-Δε θα σε ρωτήσω, είναι δικαίωμα σου.
Θα μπορούσες να με ρωτήσεις, καθώς νομίζω το «γιατί» είναι η καλύτερη ερώτηση που υπάρχει στον κόσμο και σε πάει παραπέρα. Μπορείς να ρωτάς συνέχεια τον άλλον «γιατί». Είναι τέλειο, μέχρι να κουραστεί και να σου πει «γιατί έτσι ρε φίλε, μας τα ‘πρηξες». Αλλά μέχρι να στο πει αυτό θα έχει πει πάρα πολλά.
Πίσω στην ερώτηση. Θέλω να κάνω οικογένεια, θέλω να κάνω παιδί, αλλά ίσως να μη θέλω τόσο όσο πρέπει.
-Το 2004 κάνατε το δίσκο «Γυναικολογίες». Μου είπες ότι δεν αλλάξατε στυλ και όντως δεν αλλάξατε στυλ στιχουργικά ή στους προβληματισμούς σας. Προσωπικά νομίζω πως υπήρξε όμως μια μετάβαση μουσική, μια εξέλιξη. Πώς αποφασίσατε αυτή την αλλαγή; Βγήκε αυθόρμητα;
Δεν ξέρω γιατί το εντοπίζεις αυτό μόνο στις «Γυναικολογίες». Τα Ημισκούμπρια μουσικά εξελίσσονταν από δίσκο σε δίσκο. Και όχι μόνο μουσικά, αλλά και στο ραπ τους. Ο τρόπος που μετέφεραν τα νοήματα εξελισσόταν.
Εγώ το ακούω σε εμένα αυτό το πράγμα, και το προσπαθούσα. Ο Μεντζέλος δεν είχε τόσο μεγάλη και εμφανέστατη εξέλιξη γιατί ήταν πολύ καλός εξαρχής. Ήταν πολύ σωστός και είχε συγκεκριμένο ύφος. Ήταν ο Μεντζέλος. Τελεία. Εγώ ας πούμε με ακούω στον πρώτο δίσκο και φρίττω, γιατί δεν ήμουν καλός. Από το δεύτερο δίσκο άρχισα να εξελίσσομαι στο ραπ μου. Με βοήθησαν πολύ τα live που κάναμε μετά τον πρώτο δίσκο, αυτή ήταν μεγάλη εξάσκηση.
Αλλά και μουσικά, δε σταματήσαμε να εξελισσόμεθα. Σε άλλους δίσκους ακούς άλλα πράγματα. Υπήρχε μεγάλη εξέλιξη από τον πρώτο μας στο δεύτερο δίσκο παρότι ηχητικά έμοιαζαν. Στις «στενές επαφές» αρχίσαμε να μπαίνουμε και σε ένα πιο minimal ύφος.
-Ο πρώτος σας δίσκος, όπως τον ακούω εγώ, είναι ο πιο παρεΐστικος. Έχει κάποιες δόσεις cult, έχει αυτό το «παλιό». Ο δεύτερος όπως είπες, φαίνεται πιο μελετημένος.
Πιο επαγγελματικός θα έλεγα γιατί, όταν κάναμε τον πρώτο μας δίσκο δεν ξέραμε που παν’ τα τέσσερα. Και ξέρεις που φαίνεται περισσότερο αυτό; Τεχνικά. Πράγματα που πολύ λίγοι άνθρωποι ασχολούνται και τα παρατηρούν. Στον δεύτερο δίσκο ξεχωρίζουν οι μίξεις, το mastering, η καλύτερη ενορχήστρωση και βασικά η πολύ περισσότερη δουλειά.
-Στο λέω για τις «Γυναικολογίες», γιατί εκεί μου βγάζετε ένα ξεχωριστό στυλ. Πιο σκληρό ίσως και πιο oriental.
Ήταν η εποχή που παίρναμε επιρροές από το αμερικάνικο hip hop. Αυτά τα διαφορετικά πράγματα που ακούς σε μουσικό ύφος είναι το τι διαφορετικά ακούσματα είχαμε και μας επηρέασαν.
Ακούς τι αλλαγές κάνουν στο εξωτερικό, σου αρέσουν και προσπαθείς και εσύ να κάνεις ανάλογες παραγωγές. Είναι λογικό να υπάρχει διαφορά στο ύφος. Ακόμα και λεπτομέρειες όπως τα μπάσα π.χ. Παλαιότερα στο αμερικάνικο hip hop δεν έδιναν τόση βάση στα μπάσα, παρότι είναι σημαντικότατο στοιχείο στο hip hop.
-Είναι μια ιεροτελεστία η μουσική;
Το θέμα είναι να ακούς καλή μουσική, ότι και αν ακούς. Εγώ είμαι από την εποχή που ήταν δεδομένο να ακούς μουσική. Δηλαδή αν δεν άκουγες μουσική, δεν ήσουν άνθρωπος. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν πια, το βλέπω καθημερινά.
Ερχόμαστε σε επαφή με πολύ νέους ανθρώπους, και δυστυχώς βλέπεις αυτό το πράγμα. Αν ασχολείσαι εσύ με τη μουσική πια είναι ιεροτελεστία, είναι ιδιαιτερότητα, είναι εξτραβάντζα ρε παιδί μου, είναι κάτι το περίεργο.
Στην εποχή που έζησα εγώ, περίεργος ήσουν όταν δεν άκουγες μουσική. Δεν υπήρχαν φράσεις όπως «ααα τα ακούω όλα», «ααα ό,τι μου κάθεται στ’αυτί».
Έτρωγες φάπα άμα τα έλεγες, bullying! Χαχαχα!
Τώρα αυτό είναι δεδομένο. Δηλαδή θα έρθουν τα γκομενάκια, και θα σου πουν «ααα ακούω τα πάντα», που σημαίνει δεν ακούω τίποτα.
Παλαιότερα έλεγες «ακούω heavy metal», άκουγες heavy metal, «ακούω hip hop», άκουγες hip hop. Ο καθένας έψαχνε το είδος του. Δεν έχει να λέει το είδος, αλλά άκουγες μουσική. Ακόμη και οι άνθρωποι που δεν χαρακτηρίζονταν από κάποιο συγκεκριμένο είδος στην εποχή μου, άκουγαν pop, άκουγαν Madonna, Prince και Michael Jackson. Άκουγαν μουσική.
Τώρα αν ακούν κάτι ακούν μόνο σκυλάδικα. Ιδιαιτέρως λόγω κρίσης κιόλας το σκυλάδικο είναι στο θεό, τα τελευταία πέντε χρόνια.
-«30 χρόνια επιτυχίες» και «Ημισκούμπρια 2030». Πρώτα απ’όλα τα 30 χρόνια σιγά σιγά τα κλείνετε και οδεύετε προς το 2030. Θα υπάρχουν τότε τα Ημισκούμπρια; Πώς βλέπεις τα «σχεδόν» 30 χρόνια που έχετε επιτυχίες;
Κοίταξε, για τα 30 χρόνια τον έχουμε φάει το γάιδαρο είναι η αλήθεια. Αλλά είναι δύσκολη η ουρά. Δηλαδή εγώ έχω σκεφτεί πολλές φορές σε τι φάση θα βρισκόμαστε σε 11 χρόνια από τώρα. Τα χρόνια περνούν εύκολα και γρήγορα, αλλά δεν παύουν να είναι χρόνια. Και τα χρόνια αυτά σου αφήνουν χαρακιές επάνω σου.
Δεν ξέρω, πάντως τα 30 χρόνια Ημισκουμπρίων θα τα τιμήσουμε, ότι και να ‘χει συμβεί. Αν ζούμε εν πάση περιπτώσει και δεν έχει περάσει κανένα τρακτέρ να μας πατήσει. Τώρα είμαστε στα 20 χρόνια, οπότε τα 2/3 τα έχουμε διανύσει και είναι μεγάλο κατόρθωμα. Δηλαδή το ότι είμαστε ακόμα μαζί και κάνουμε πράγματα. Ίσως να μην κάνουμε εδώ και χρόνια δισκογραφία και να ακολουθούμε solo δουλειές αλλά είμαστε μαζί σαν παρέα.
-Θα επανέλθετε με μια συνολική δουλειά;
Δεν ξέρουμε ποτέ τι θα συμβεί στο θέμα της δισκογραφίας. Αυτή τη στιγμή και εγώ σαν Μιθριδάτης και ο Δημήτρης Μεντζέλος ασχολούμαστε με προσωπικά μας projects. Σαν Ημισκούμπρια, είμαστε μαζί συναυλιακά και γενικά κάνουμε πράγματα και θα συνεχίσουμε. Έτσι κι αλλιώς, πάντα ο ένας υποστηρίζει τις δουλειές του άλλου. Είτε ο Δημήτρης δουλεύει με τον Πρύτανη, είτε εγώ δουλεύω με τον Πρύτανη, κάνουμε ο ένας backup στον άλλον, οπότε και πάλι τα Ημισκούμπρια είναι «ένα». Ανεξάρτητα αν βγάζουν κομμάτι σαν Ημισκούμπρια ή όχι. Μπορεί να βγάλουν και αύριο, μπορεί και σε 10 χρόνια, ή και ποτέ.
-Τελικά, έχετε παίξει μπάσκετ με το Γκάλη;
Δεν έχουμε παίξει μπάσκετ με το Γκάλη, αλλά έχουμε γνωρίσει τον Γκάλη! Ήρθε, out of the blue στη Χαλκιδική κάποια στιγμή, γνωριστήκαμε και λέει «καλά ρε παιδιά τι έχετε πάθει με μένα»; Ήταν επική στιγμή. Στις «Γυναικολογίες» το ξεσκίσαμε γιατί ήταν η εποχή που τον γνωρίσαμε και είχαμε την «ευλογία» του. Με τον τρόπο του, μας έδωσε το «Ok», οπότε καταλαβαίνεις τι έγινε μετά.
*Οι φωτογραφίες είναι της Helen Sotiriadis.
