[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ν μέσω οξύτατων αντιπαραθέσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ παρέδωσε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας τη διερευνητική εντολή που είχε πάρει την Παρασκευή ο αρχηγός της ΝΔ. Τη σκυτάλη παραλαμβάνει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης για την τρίτη διερευνητική εντολή την οποία και προτίθεται να την κρατήσει μέχρι την Πέμπτη το μεσημέρι.
Είναι σαφές από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας επιθυμούν διακαώς τις εκλογές, ότι η όλη διαδικασία των διερευνητικών εντολών μόνο χαρακτήρα χρονοτριβής μπορεί να έχει και το μόνο που προσφέρει είναι η αποκάλυψη των προεκλογικών στοχεύσεων και των μετεκλογικών σχεδίων των πρωταγωνιστών του πολιτικού παιχνιδιού.
Μετά και την άρνηση του πρωθυπουργού να συναντηθεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης την Κυριακή στο πλαίσιο της διερευνητικής εντολής του δεύτερου, οι τεταμένοι τόνοι, οι δριμείς χαρακτηρισμοί και οι βαριές κατηγορίες που ανταλλάσουν Βαγγέλης Μεϊμαράκης και Αλέξης Τσίπρας, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα και μόνο πράγμα στοχεύουν: Να δημιουργήσουν ένα πεδίο αντιπαράθεσης εκεί που δεν υπάρχει, από τη στιγμή που μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, η ΝΔ ακολουθώντας το δρόμο που είχε χαράξει από το 2011, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρώντας στην πλήρη μετάλλαξή του.
Και το μόνο πεδίο αντιπαράθεσης μέσα σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο που αναδεικνύεται είναι το αν πρέπει ή δεν πρέπει να γίνουν εκλογές, το αν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρξει εθνική, δηλαδή μνημονιακή συνεννόηση.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος Αλέξη Τσίπρα αντιγράφει την προεκλογική τακτική της ΝΔ στις εκλογές του 2012 με ολίγη από τη φρασεολογία και τον πυρήνα της ρητορικής της ΔΗΜΑΡ, και εγγυάται την πολιτική σταθερότητα για την εφαρμογή της μνημονιακής συμφωνίας. Κεντρικό σημείο της νέας στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι η «καθαρή εντολή» για την εφαρμογή του μνημονίου με εξεύρεση «αντίρροπων» μέτρων που θα κατανείμουν δικαιότερα τα βάρη της κρίσης ώστε να επέλθει η …ανάπτυξη.
Στην πραγματικότητα και με άλλα λόγια ο Αλέξης Τσίπρας του 2015 γίνεται ο Αντώνης Σαμαράς του 2012 όταν ο τότε πρόεδρος της ΝΔ υποσχόταν πως δεν υπέγραψε το μνημόνιο, αλλά την αλλαγή των όρων του μνημονίου και υποσχόταν καλύτερη εφαρμογή του, με λιγότερους φόρους και χωρίς άδικες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Αυτή η λογική συμπυκνώνονταν στο σύνθημα της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, σύνθημα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το διατύπωναν και τα άλλα δύο κόμματα, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ που έφτιαξαν με τον Αντώνη Σαμαρά την τρικομματική κυβέρνηση του 2012. Η ειλικρίνεια αυτής της γραμμής κρίθηκε την προηγούμενη τριετία και απεδείχθη ότι επρόκειτο για σκέτη υποκρισία. Το δεύτερο μνημόνιο έφερε το τρίτο.
Παράλληλα ο Αλέξης Τσίπρας αντιγράφει και σε ένα άλλο σημείο τον Αντώνη Σαμαρά όταν τότε έλεγε ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ όταν βέβαια συγκυβερνούσε ήδη με το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της κυβέρνησης Παπαδήμου. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δια του Νίκου Παππά λέει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί μετεκλογικά με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι όταν ήδη έχουν δημιουργήσει κοινό προγραμματικό πλαίσιο με την ενιαία στάση τους στην υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου.
Από την άλλη πλευρά τώρα, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης στην πραγματικότητα συμπεριφέρεται όπως το ΠΑΣΟΚ του 2012 όταν δεν ήθελε τις εκλογές αλλά τη συνέχιση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου ή έστω τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης από την τότε βουλή. Ο λόγος και τότε όπως και τώρα είναι απλός όσο και ανομολόγητος. Η ΝΔ φοβάται το πιθανό εκλογικό στραπάτσο που μπορεί να αποτελέσει και την οριστική ταφόπλακα του πολιτικού της βίου όπως συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ το 2012 όπου μπήκε στη φάση της αντίστροφης μέτρησης για την εξαφάνισή του.
Άλλωστε όσοι θέλουν μνημόνιο έχουν πλέον φρέσκα και «άφθαρτα» πρόσωπα να επιλέξουν για να το εφαρμόσουν. Η στάση των όλων των κομμάτων του τόξου του ΝΑΙ αλλά και του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο αν αναγνωστεί σωστά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Εκτός από το αντιμνημονιακό αλλά και αντιευρωενωσιακό μήνυμα του δημοψηφίσματος προέκυψε και ένα άλλο πολύ σοβαρό κοινωνικό μήνυμα. Ο παλιός αστικός πολιτικός κόσμος είναι πλέον πολιτικά πεθαμένος. Δεν περνάει η μπογιά του.
Και ο Αλέξης Τσίπρας πλέον γίνεται το αγαπημένο παιδί του συστήματος όπου από τη μια με το δημοψήφισμα και από την άλλη με τις τωρινές εκλογές θέλει να θέσει σε νέες βάσεις το πολιτικό σύστημα με την ολοκληρωτική αναδιάταξή του και την εκ βάθρων αναδιαμόρφωσή του, όντας ο ίδιος κυρίαρχος του μνημονιακού στρατοπέδου. Γι’ αυτό το λόγο και προσπαθεί μέσω της «άρνησης» της ιδιοκτησίας του μνημονίου να κρατήσει όσες περισσότερες δυνάμεις από το ΟΧΙ μπορεί και ταυτόχρονα να διεισδύσει στο κοινωνικό στρατόπεδο του ΝΑΙ ως ο αντικαταστάτης του παλιού πολιτικού συστήματος.
Σ’ αυτό το κλίμα ο πρωθυπουργός μίλησε για τη νέα «σύγχρονη αριστερή ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ και επέκρινε τη Λαϊκή Ενότητα (πρώην Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ) ότι δεν είναι επαναστατική η απόδραση από την πραγματικότητα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα εξηγείται το άγχος και οι κραυγές κατά του Τσίπρα από τη Φώφη Γεννηματά και το ΠΑΣΟΚ που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να μείνει εκτός βουλής.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι κρατούν διαφοροποιημένη στάση από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ζητούν ψήφο για την απαλλαγή της χώρας από το παλιό πολιτικό σύστημα δηλώνοντας ταυτόχρονα ως εγγυητές μιας νέας κυβερνητικής λύσης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα προσπαθεί ο Πάνος Καμμένος να ξαναμπεί στη βουλή απευθυνόμενος κατ’ ουσίαν σε ένα καθαρά ακροδεξιού και συντηρητικού προσανατολισμού εκλογικό ακροατήριο (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), αλλά ταυτόχρονα υποσχόμενος ότι θα συνεργαστεί εκ νέου μετεκλογικά με τον Τσίπρα.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και το νεοϊδρυθέν κόμμα της Λαϊκής Ενότητας αντιγράφει πλήρως τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης τριετίας, περί κατάργησης του μνημονίου, χωρίς ωστόσο να βάζει προμετωπίδα την έξοδο από την ευρωζώνη. Ουσιαστικά οι επιτελείς του νέου κόμματος επιχειρούν να εμφανιστούν απλά συνεπείς με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας ότι έτσι μπορούν να κερδίσουν μεγάλο μέρος των δυνάμεων του ΟΧΙ που νιώθει προδομένο από τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.
Το λάθος όλων για διαφορετικούς λόγους είναι πως βρίσκονται εγκλωβισμένοι ο καθένας στα δικά του πολιτικά όρια και συμπεριφέρονται σαν να αγνοούν το τι έχει εισπράξει και κατανοήσει ο ελληνικός λαός από την εξάμηνη διακυβέρνηση και διαπραγμάτευση του Αλέξη Τσίπρα. Η ανεπάρκεια όλων κάνει λιγότερο ευάλωτο προσωρινά τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος επιχειρεί να διαφυλάξει για όσο περισσότερο χρόνο μπορεί το δικό του πολιτικό κεφάλαιο αποφεύγοντας τα λάθη του Γιώργου Παπανδρέου το 2010. Γι’ αυτό άλλωστε και ο νυν πρωθυπουργός επέλεξε την άμεση προσφυγή στις πρόωρες κάλπες.
Το βέβαιο είναι ότι οι εκλογές αυτές θα ρίξουν την αυλαία του πολιτικού παιγνίου της τελευταίας πενταετίας και θα γράψουν τις πρώτες πράξεις του νέου σεναρίου για την πολιτική συνέχεια της μνημονιακής παράστασης.
Το για πόσο καιρό ο Τσίπρας θα εξακολουθεί να είναι ο πρωταγωνιστής του έργου αυτού είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.
Πάντως οι οιωνοί δεν είναι καλοί αν λάβει κανείς υπόψη του την ευρύτερη πολιτική διάσταση που έχει για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και τη δυνατότητά του να στηρίξει τις επιλογές Τσίπρα η παραίτηση του γραμματέα του κόμματος Τάσου Κορωνάκη.
