Συνέντευξη στην Γεωργία Τρισμπιώτη
[dropcap size=big]Η[/dropcap] Αννέτα Παπαθανασίου, επιτυχημένη ηθοποιός του θεάτρου με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον παιδικό θέατρο, πέρασε τα τελευταία χρόνια αρχικά στο σενάριο και στη συνέχεια στη σκηνοθεσία ταινιών και μάλιστα σε πολύ «ευαίσθητες» περιοχές του πλανήτη. Μια δυναμική γυναίκα και ακτιβίστρια που μέσα από τις ταινίες της ευαισθητοποιεί το κοινό σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τις γυναίκες να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Αυτή τη περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «10 μικροί νέγροι», το περίφημο αστυνομικό έργο της Αγκάθα Κρίστι, που κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Eliart, την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου.
Έχετε σπουδάσει νομικά αλλά προτιμήσατε μια καριέρα στο θέατρο. Δεν περιοριστήκατε στην ήδη σημαντική πορεία σας ως ηθοποιός αλλά περάσατε στο σενάριο και στη σκηνοθεσία. Αντικατοπτρίζει αυτό μια διάθεση συνεχούς αλλαγής, μιας εσωτερικής αναζήτησης, ή το ένα οδηγεί στο άλλο;
Ναι στην πραγματικότητα είναι όλα αλληλένδετα, ή έτσι το βλέπω εγώ. Ακόμα ανακάλυψα με μεγάλο ενδιαφέρον πως παρότι τα ντοκιμαντέρ που κάνω, φαινομενικά δεν ταιριάζουν με το θέατρο ή την υποκριτική εγώ όχι μόνο τα συνδύασα αλλά και ανακάλυψα ότι όλα μπορούν να έχουν σχέση μεταξύ τους και να συντελούν δημιουργικά στο καλύτερο αποτέλεσμα. Δηλαδή η παρατήρηση και η διάθεση για εμβάθυνση στους θεατρικούς χαρακτήρες που είναι χαρακτηριστικό της υποκριτικής τέχνης με βοήθησε όταν χρειάστηκε να ερευνήσω και να μελετήσω τους ήρωες των ντοκιμαντέρ μου. Η άνεση μου να επικοινωνώ και η διάθεσή μου να ακούω με προσοχή, στοιχεία που απέκτησα στο θέατρο, με βοήθησαν πολύ στην επαφή και στη δημιουργία μιας σχέσης εμπιστοσύνης με τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους των ντοκιμαντέρ. Από την άλλη γνωρίζω ανθρώπους, αποκτώ εμπειρίες και μαθαίνω τόσα για άγνωστα μέρη που σίγουρα πολλά από αυτά τα χρησιμοποιώ στην δουλειά μου στην υποκριτική.
Έχετε μέχρι σήμερα σκηνοθετήσει επτά ντοκιμαντέρ όπου αποτυπώνεται η σκληρή πραγματικότητα που ζουν κάποιοι «δίπλα μας». Στην τελευταία σας ταινία «Παίζοντας με τη Φωτιά» βρεθήκατε στο Αφγανιστάν να διδάσκετε Αντιγόνη σε γυναίκες ηθοποιούς. Πως συνδέεται η Αντιγόνη με την παρούσα αφγανική πολιτικοκοινωνική κατάσταση;
Οι γυναίκες ηθοποιοί είναι σύγχρονες Αντιγόνες. Έχουν να παλέψουν με το πάθος τους και μ’ αυτό που θέλει η καρδιά τους, κόντρα στο κατεστημένο, τους φονταμελιστές και την εξουσία. Θεωρώ ότι η Αντιγόνη του Σοφοκλή είναι το πιο αντιπροσωπευτικό έργο για τις γυναίκες καλλιτέχνιδες στο Αφγανιστάν . Σίγουρα λειτουργεί συμβολικά.
Τι σημαίνει να κάνεις θέατρο στο Αφγανιστάν; Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στο Αφγανιστάν;
Στο Αφγανιστάν μια γυναίκα δεν μπορεί εύκολα να κυκλοφορήσει μόνη της στον δρόμο. Χρειάζεται να συνοδεύεται από έναν άντρα συγγενή της. Καταλαβαίνετε λοιπόν στην χώρα που η γυναίκα δεν πρέπει να δείχνει την θηλυκότητά της, δεν πρέπει να πιάνει χέρι αγνώστου, πώς θα την αφήνουν ελεύθερη χωρίς απειλές να παίζει στο θέατρο ή στον κινηματογράφο; Οι γυναίκες ηθοποιοί απειλούνται, κακοποιούνται και ακόμα μπορεί και να δολοφονηθούν όταν τολμήσουν δημόσια να παίξουν κάποιο ρόλο που μπορεί να θεωρηθεί αντίθετος του Ισλάμ. Πραγματικά είναι ηρωίδες.
Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Οι Νύμφες του Hindu Kush» που πραγματευόταν την θέση των γυναικών στην κοινωνία των Καλάς – οι οποίοι θεωρούνται απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου – σε μια απομονωμένη περιοχή, στα σύνορα του του βορειοδυτικού Πακιστάν με το Αφγανιστάν έγινε και η απαγωγή του Θανάση Λερούνη. Του ανθρώπου που με τους «Έλληνες Εθελοντές» αγωνίζεται εδώ και χρόνια για να γίνει καλύτερη η ζωή των Καλάς. Νιώσατε ποτέ ότι στην προσπάθεια σας να μεταφέρετε την φωνή αυτών των ανθρώπων προς τα έξω, θέσατε σε μεγάλο κίνδυνο την ίδια σας τη ζωή;
Οι κοιλάδες των Καλάς στο Πακιστάν είναι από τα ομορφότερα μέρη που έχω δει. Αλλά και οι Καλάς με τις γιορτές τους, με τον ύμνο τους στη φύση και στις εποχές, σε μεθούν και σε υπνωτίζουν. Όταν ήμουν εκεί μέχρι να συμβεί το φοβερό γεγονός, η απαγωγή του Θανάση Λερούνη, εγώ δεν αισθανόμουνα κανένα κίνδυνο και μάλιστα έλεγα ότι για μένα αυτή η περιοχή ήταν ο Παράδεισος, τόσο όμορφα και ήρεμα και μαγικά αισθανόμουνα. Ο κίνδυνος υπήρχε αλλά φαίνεται ότι εγώ δεν τον αισθανόμουνα. Φυσικά πάντα παίρνουμε προφυλάξεις και προσπαθούμε να μην δίνουμε στόχο και συμπεριφερόμαστε ανάλογα με τα ήθη και έθιμα της περιοχής αλλά βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι θα τύχει. Αφγανιστάν και Πακιστάν είναι περιοχές υψηλού κινδύνου. Υπάρχουν οι Ταλιμπάν που μπορεί να μας απαγάγουν ή να βάλουν βόμβα σε σημείο που βρισκόμαστε κι εμείς. Οι περιοχές είναι δύσβατες και υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος ή να παραφυλάνε ληστές. Όμως οι απλοί άνθρωποι που ζουν εκεί, οι κάτοικοι, είναι ευγενικοί πρόσχαροι φιλόξενοι, αξιαγάπητοι. Οπότε αξίζει τον κόπο να μεταφέρουμε την φωνή τους διεθνώς, παρ’ όλους τους κινδύνους.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη γενικότερα ζουν μια άνευ προηγουμένου προσφυγική κρίση που αδυνατούν να διαχειριστούν αποτελεσματικά με αποτέλεσμα χιλιάδες ανθρώπινες ζωές να χάνονται στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από πολέμους και διωγμούς. Γνωρίζοντας την ευαισθησία σας σε τέτοιου είδους θεματικές να φανταστούμε ότι σύντομα θα δούμε στην μεγάλη οθόνη το οδοιπορικό κάποιου Σύρου, Ιρακινού ή Υεμενίτη ;
Ναι πράγματι ετοιμάζω μια καινούρια ταινία ντοκιμαντέρ με θέμα τους ανήλικους πρόσφυγες αλλά και την κρίση που περνάμε στην Ελλάδα και πως το αντιμετωπίζουν οι έφηβοι.
Η ταινία μου λέγεται «Ευρώπη, το Όνειρο» και την σκηνοθετώ μαζί με τον Άγγελο Κοβότσο. Διαδραματίζεται στην Πάτρα και περιγράφει την εκεί προσπάθεια των νέων να ξεφύγουν προς την Ιταλία και την Ευρώπη, με όλους τους τρόπους.
Πείτε μας μια έκφραση που χρησιμοποιείτε συχνά και σας δίνει κουράγιο και δύναμη;
«Όλα θα πάνε καλά. Θα τα καταφέρουμε με υπομονή και επιμονή». Γενικά είμαι αισιόδοξη και δεν σταματώ εύκολα να ονειρεύομαι και να προσπαθώ παρ’ όλες τις δυσκολίες.
Η παράσταση «10 μικροί νέγροι» της Αγκάθα Κρίστι, όπου πρωταγωνιστείτε κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Eliart, την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου. Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για την παράσταση, το ρόλο σας και τους συντελεστές της;
Στο θέατρο Eliart αυτή τη φορά συνεργαζόμαστε με δέκα εξαιρετικούς ηθοποιούς. Είμαι ενθουσιασμένοι που ηθοποιοί σαν τον Χάρη Σώζο, Κοσμά Ζαχάρωφ, Γιάννη Ευαγγελίδη, Οδυσσέα Σταμούλη, ήρθαν στο Εliart theater να συνεργαστούν μαζί μας. Συμμετέχουν ακόμα πολύ καλοί ηθοποιοί όπως Ελένη Βουτυρά, Μάκης Πατέλης, Κώστας Ζέκος, Ανθή Τσαγκαλίδου και Σίσσυ Καπετάνου. Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Φρατζεσκάκη. Με τον Γιώργο είμαστε συνεργάτες και μας συνδέει μια φιλία από την εποχή της Δραματικής Σχολής όπου ήμασταν συμμαθητές. Τον εκτιμώ πολύ σαν σκηνοθέτη και έχουμε κάνει μαζί στο Eliart πολύ ωραίες δουλειές.
Θεωρώ ότι για το κοινό αυτό το έργο είναι κλασικό. Η Αγκάθα Κρίστι έγραψε η ίδια ότι είναι το καλύτερό της έργο. Είναι μία εξαιρετική Αστυνομική κωμωδία με πλοκή που θα κρατήσει το κοινό με κομμένη την ανάσα.
Μέχρι πότε το κοινό θα μπορεί να απολαύσει την παράσταση σας;
Θα παίζουμε κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στο θέατρο Eliart, Κωνσταντινουπόλεως 127, σίγουρα μέχρι τα Χριστούγεννα, μετά θα δούμε, ελπίζουμε να πάει καλά και να το παίζουμε χρόνια..!
