Η αυτοκτονία του Ρ. Γουίλιαμς και η σκληρή υπενθύμιση μιας κοινωνικής μάστιγας.
Ευφυής, επιτυχημένος και ωραίος. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς φαίνεται πως τα είχε όλα. Κι όμως, είναι νεκρός. Και απ’ ότι φαίνεται, από επιλογή.
Γιατί; Τι πήγε στραβά;
Η χαρά, ο αυθορμητισμός και το χιούμορ του Ρόμπιν Γουίλιαμς προφανώς κάλυπταν το καθημερινό μαρτύριο που υπέφερε στην καθημερινή του μάχη με την κατάθλιψη. Μας έκανε να γελάμε, την ώρα που βρισκόταν καθημερινά αντιμέτωπος με τον πόνο. Δυστυχώς είναι ένας πόνος με τον οποίο είμαι εξοικειωμένη.
Με το θάνατό του, χάσαμε ένα από τα πιο ταλαντούχα και δημιουργικά πνεύματα στον πλανήτη. Αλλά η αυτοκτονία του πρέπει να λειτουργήσει ως αφύπνιση για όλους μας. Να μας υπενθυμίσει ότι πολλοί από εμάς ισορροπούν σε μια λεπτή γραμμή – χαμογελούν προς τα έξω, ενώ αργοπεθαίνουν μέσα τους.
Δεν γνώριζα τον Ρόμπιν προσωπικά, οπότε δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους ακριβείς λόγους για τους οποίους επέλεξε να τερματίσει τη ζωή του. Αλλά έχω μακρά εμπειρία από αυτού του είδους τον πόνο και το βάσανο. Για πολλά χρόνια πάλευα με την κατάθλιψη. Ακόμα και σήμερα, την παλεύω κάποιες φορές.
Το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι αυξανόμενο σε όλα τα ηλικιακά γκρουπ, με εξαίρεση αυτό των άνω των 85 ετών και είναι υψηλότερο στις ηλικίες 45 – 64
Όσοι υποφέρουν θα κάνουν σχεδόν τα πάντα για να σταματήσουν τον πόνο. Εκείνες τις στιγμές, ο εγκέφαλός τους μετατρέπεται στο χειρότερο εχθρό τους. Συχνά απαιτείται μια εξωτερική παρέμβαση που να προσφέρει φως, να σιγουρέψει ότι αυτές οι σκοτεινές σκέψεις δεν θα είναι και οι τελευταίες τους, όπως στην περίπτωση του Ρόμπιν.
Σύμφωνα με το Κέντρο Διαγνωστικών Ασθενειών, τα ποσοστά αυτοκτονίας αυξήθηκαν από 10,4 θάνατοι στους 100.000, σε 12,3 στους 100.000, μεταξύ 2000 και 2011. Το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι αυξητικά υψηλότερο στους άντρες. Το 2011, το 78,5% των αυτοκτονιών τελέστηκαν από άντρες, με ρυθμό 20,2 θανάτων σε κάθε 100.000.
Το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι αυξανόμενο σε όλα τα ηλικιακά γκρουπ, με εξαίρεση αυτό των άνω των 85 ετών και είναι υψηλότερο στις ηλικίες 45 – 64, σύμφωνα με τον Αμερικανικό Οργανισμό Πρόληψης Αυτοκτονιών.
Όσοι υποφέρουν από κατάθλιψη θα κάνουν σχεδόν τα πάντα για να σταματήσουν τον πόνο. Εκείνες τις στιγμές, ο εγκέφαλός τους μετατρέπεται στο χειρότερο εχθρό τους
Γνωρίζουμε και αισθανόμαστε ότι το στίγμα της ψυχικής ασθένειας κάνει δυσκολότερη την προσπάθεια κάποιων από εμάς που χρειαζόμαστε βοήθεια, να την αναζητήσουμε. Η ζωή με την κατάθλιψη είναι μοναχική, αποκαρδιωτική και συχνά λειτουργεί αυξητικά σε σχέση με τον πόνο που προκαλεί η ίδια η κατάθλιψη.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συνεχιστούν αυτές οι τραγωδίες. Κάθε τέτοια αυτοκτονία, όμως, προκαλεί τόσα ανταγωνιζόμενα συναισθήματα, που είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς πλήρως τη σημασία της.
Όλοι μας ψάχνουμε το “γιατί”.
Οι ζωές των ανθρώπων είναι τόσο διαφορετικές, που κάθε προσπάθεια κρίσης για τις επιλογές ενός ανθρώπου είναι περισσότερο καταστροφική, παρά υποστηρικτική. Πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει τα προσωπικά του προβλήματα πίσω από την προσωπική του “μάσκα”. Χωρίς να γνωρίζουμε τα δεδομένα, οφείλουμε να προσέχουμε πώς τον κρίνουμε.
Η αυτοκτονία του Ρόμπιν Γουίλιαμς πρέπει να λειτουργήσει ως αφύπνιση για όλους μας. Να μας υπενθυμίσει ότι πολλοί από εμάς ισορροπούν σε μια λεπτή γραμμή – χαμογελούν προς τα έξω, ενώ αργοπεθαίνουν μέσα τους
Πολλοί πεθαίνουν λόγω της εκκωφαντικής σιωπής. Στην περίπτωσή μου, η κατάθλιψη έχει υπάρξει κομμάτι της ζωής μου για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Πολύ πριν μάθω το όνομά της, ήταν εκεί, στο πλευρό μου. Μου κράταγε το χέρι, εισέβαλε στις σκέψεις μου, επιμήκυνε τον ύπνο μου, αύξανε την όρεξή μου και εξαφάνιζε το χαμόγελό μου στις ώρες της μοναξιάς μου.
Έμαθα να την καλύπτω, να γελάω για τους φίλους μου, για τους γονείς μου, για το κοινό, για την κάμερα. Χαμογελούσα την ώρα που μέσα μου ένας τυφώνας με σάρωνε σε έναν ωκεανό σκοταδιού.
Σε κάνει να ντρέπεσαι. Με έκανε να ντρέπομαι. Όλοι μας λίγο ή πολύ, ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε στους άλλους τα αισθήματα καταστροφής που κουβαλάμε.
Δεν υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος για την παρουσία της κατάθλιψης. Για κάποιους είναι οι δαίμονες των παιδικών χρόνων. Για άλλους είναι μια χημική ανωμαλία στον εγκέφαλο. Μπορεί να προκληθεί από αγχωτικές καταστάσεις, ή να υφέρπει για πάντα στο υποσυνείδητο σαν ένα πεισματάρικο γκρι σύννεφο.
Όπως δεν υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος για την ύπαρξη αυτού του συναισθηματικού αρπακτικού, έτσι δεν υπάρχει και μία και μοναδική θεραπεία. Η αντιμετώπιση ξεκινάει όταν ο πάσχων αρχίσει να μοιράζεται και να παραδέχεται τον πόνο του. Τίποτε δεν μπορεί να φτιαχτεί αν δεν παραδεχθούμε πρώτα ότι είναι χαλασμένο, ότι έχει πρόβλημα. Από αυτό το σημείο ξεκινάει η μακρά πορεία για τη θεραπεία – μια πορεία σημαντικότατη, καθώς αφορά την ίδια μας τη ζωή.
Ο προσωπικός μου αγώνας κατά της κατάθλιψης έχει περιοριστεί σημαντικά, αν και δεν είμαι σίγουρη ότι θα εξαλειφθεί ποτέ ολοσχερώς. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η εξαφάνισή της είναι ένας προσωπικός στόχος, για την εξυπηρέτηση του οποίου είμαι αποφασισμένη να συνεχίσω όλα τα απαιτούμενα βήματα για την εκπλήρωσή της.
Πώς μπορούμε να αποτρέψουμε τους κορυφαίους, τους ευφυέστερους, τους πιο αγαπημένους μας από το να πάρουν τη ζωή τους, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το σκοτάδι; Πρώτα πρέπει να τους βοηθήσουμε να βγάλουν τη μάσκα τους. Πρέπει να αρχίσουν να μοιράζονται τον πόνο τους. Ανοίγοντας τη συζήτηση, τους βοηθούμε να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι. Και δεν χρειάζεται να κάνουν αυτό το τόσο επίπονο ταξίδι μόνοι τους.
Μετά πρέπει να απαιτήσουμε από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας να υποστηρίξουν νομοθετικές πρωτοβουλίες που να απελευθερώνουν πόρους για όσους έχουν ανάγκη να δεχθούν την απαιτούμενη υποστήριξη. Και στο τέλος είμαστε υποχρεωμένοι να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν από κατάθλιψη, αντί να τους αγνοούμε, να τους ξεγράφουμε, ή να υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή θα συνέλθουν μόνοι τους.
Τηλεφωνήστε τους, επισκεφθείτε τους, έχετέ τους στο ραντάρ σας. Βγείτε μαζί τους για καφέ και ΑΠΛΑ ΑΚΟΥΣΤΕ τους. Όλοι μας έχουμε κοινή υποχρέωση στην υγεία και την ευεξία της κοινωνίας μας, φροντίζοντας ένα φίλο τη φορά.
Ο θάνατος του Ρόμπιν Γουίλιαμς είναι μια σκληρή υπενθύμιση σε όλους μας για το μέγεθος της δουλειάς που πρέπει να κάνουμε. Ήταν ιδιοφυής και έφερε χαρά σε πολλούς ανθρώπους. Κι όμως, η εσωτερική ειρήνη του διέφυγε. Τουλάχιστον τώρα τη βρήκε. Αλλά όλοι όσοι άφησε πίσω του, η οικογένειά του και οι φίλοι του, παλεύουν προσπαθώντας να κατανοήσουν την κίνησή του.
Ίσως αυτή η κατανόηση να μην έρθει ποτέ.
Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται μέσα στο κεφάλι του ανθρώπου δίπλα σου. Όλοι μας φοράμε μάσκα.
Η Τέρι Μ. Ουίλιαμς είναι ατζέντης διασημοτήτων από τον Έντι Μέρφι, μέχρι τον Κρις Ροκ. Είναι υπέρμαχος της ψυχικής υγείας και συγγραφέας του βιβλίου “Μαύρος Πόνος: Απλώς φαίνεται ότι δεν υποφέρεις”.
Πηγή: CNN
