Η αποκοινωνικοποίηση και η πρόσβαση στη θεραπεία, είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με ρευματικές παθήσεις.
Με βάση τα στατιστικά στοιχεία της λειτουργίας της γραμμής ψυχολογικής υποστήριξης ατόμων με ρευματικές παθήσεις το 2013, καταγράφησαν 420 κλήσεις, μέσης διάρκειας 20 λεπτών. Το 75% των κλήσεων έγινε από την Αθήνα. Η μέση ηλικία των πασχόντων που ζήτησαν τηλεφωνικά στήριξη, ήταν τα 55 έτη, ενώ το 72% καλούσε για πρώτη φορά. Το 15% των κλήσεων έγιναν από συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα ασθενών.
Πρώτη σε συχνότητα πάθηση των ανθρώπων που τηλεφώνησαν είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα (40%) και ακολουθεί η αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα (11%), η ψωριασική αρθρίτιδα (5%), το σκληρόδερμα (3%), το σύνδρομο Sjogren (3%) και η ινομυαλγία (2%).
«Η πλειονότητα των κλήσεων αφορά σε θέματα ψυχικής υγείας – καταθλιπτικό συναίσθημα, άγχος, δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις, ενώ ως επόμενα πιο σημαντικά, καταδεικνύονται τα ζητήματα ιατρικής φροντίδας, τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά, αλλά και θέματα σε σχέση με την άσκηση και τη διατροφή, ανέφερε η Δάφνη Αρετάκη, Ψυχολόγος της ΕΛ.Ε.ΑΝ.Α, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, με αφορμή τη συμπλήρωση επτά χρόνων λειτουργίας της γραμμής.
Αναφερόμενη στην ανάγκη ψυχολογικής στήριξης, η κ. Αρετάκη, τόνισε, ότι οι ρευματικές παθήσεις επιδρούν στην ψυχοκοινωνική κατάσταση του πάσχοντα.
Οι άνθρωποι που υφίστανται τον πόνο, τη δυσκαμψία και τον περιορισμό των δραστηριοτήτων τους, έρχονται αντιμέτωποι με συναισθήματα άγχους και κατάθλιψης. Αντιδρούν στη δυσμενή αυτή εξέλιξη της ζωής τους με θυμό, ευερεθιστότητα και κοινωνική απόσυρση, η οποία συνοδεύεται από ένα αίσθημα αβοήθητου και απελπισίας.
Την ανάγκη ευαισθητοποίησης απέναντι σε έναν πληθυσμό ανθρώπων, οι οποίοι υποφέρουν τριπλά: από τις ρευματικές παθήσεις, την ψυχολογική επιβάρυνση που αυτές προκαλούν και τη δυσκολία πρόσβασης στη θεραπεία, επισήμανε ο πρόεδρος της Ε.Ε.ΑΝ.Α. Δημήτρης Κασσίμης, σημειώνοντας ότι «ως εταιρεία επικροτούμε κάθε ενέργεια των αρμοδίων φορέων της πολιτείας που μειώνει την σωματική και ψυχική ταλαιπωρία των ατόμων με χρόνια νοσήματα , όπως αυτή της διάθεσης των φαρμάκων στο σπίτι, για όσους πραγματικά αδυνατούν να μετακινηθούν».
