H φωτογράφος Katie Joy Crawford έχει παλέψει με την αγχώδη διαταραχή όλη της τη ζωή.
Το γεγονός αυτό της έδωσε την αφορμή αλλά και το προσόν της βιωματικότητας, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει αυτή την συναρπαστική σειρά φωτογραφιών, στην οποία μας δείχνει πώς μοιάζει η ζωή όταν ζεις με αυτό το φορτίο.
” Το άγχος αποκλείει τον πάσχοντα από το ρίσκο της ανακάλυψης, την επιθυμία να εξερευνήσει νέες ιδέες, και τη δυνατότητα να εξέλθει από μία ζώνη άνεσης και βόλεψης», γράφει στην περιγραφή του έργου της, «Η ανήσυχη,αγχωμένη καρδιά μου”. “Κάνει βέβαιο το γεγονός ότι δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Σε βρίσκει όταν είσαι στη μέση της χαράς, ή μόνος στο μυαλό σου. Το άγχος είναι ήσυχο και σταθερό, υπενθυμίζοντάς σου προηγούμενες αποτυχίες, και την κατασκευάζει μελλοντικά αποτελεσμάτων.”
Το έργο είναι βαθιά βιωματικό για την Crawford. “Χρησιμοποιώντας τις δικές μου ιστορίες και εμπειρίες, συλλαμβάνω την ωμή ουσία του άγχους. Μέσα από αυτό το προσωπικό ταξίδι, έχω μεγαλώσει και διαπιστώσει ότι το να απεικονίζω τους φόβους μου είναι θεραπευτικό, καθώς και μια πύλη για τους άλλους να εκφράσουν την καταπίεση τους και να αρχίσουν τη δική τους διαδικασία επούλωσης”.
Δεν έχει σημασία το πόσο πολύ αντιστέκομαι. Το άγχος θα είναι πάντα εδώ απεγνωσμένο να με κρατήσει, να με καλύψει, και να καταρρεύσει μαζί μου. Κάθε μέρα πολεμώ μαζί του, “δεν είσαι καλό για μένα και ποτέ δεν θα είσαι”. Αλλά πάντοτε είναι εκεί και περιμένει να ξυπνήσω και είναι πρόθυμο να με κρατήσει καθώς κοιμάμαι. Παίρνει την αναπνοή μου μακριά και με αφήνει κατάπληκτη.
Ένας αιχμάλωτος του ίδιου του μυαλού μου. Ο εμπνευστής των δικών μου σκέψεων. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο χειρότερο γίνεται. Το λιγότερο νομίζω, η χειρότερη γίνεται. Ανάπνευσε. Απλά ανάπνευσε. Όλα θα γίνουν καλύτερα σε λίγο.
Συνεχίζουν να μου λένε να αναπνεύσω. Νιώθω το στήθος μου να κινείται πάνω- κάτω. Πάνω, κάτω. Πάνω κάτω. Αλλά γιατί νιώθω σα να ασφυκτιώ; Τοποθετώ το χέρι μου κάτω από τη μύτη μου για να σιγουρευτώ ότι περνάει αέρας. Ακόμη όμως δε μπορώ να αναπνεύσω.
Ένα ποτήρι νερό δεν είναι βαρύ. Δεν είναι καν άξιο αναφοράς όταν έχεις να σηκώσεις μόνο ένα. Αλλά τι θα έκανες αν δε μπορούσες να το αδειάσεις ή να το αφήσεις κάτω; Τί θα έκανες αν έπρεπε να το κουβαλάς για μέρες..μήνες..χρόνια; Δεν αλλάζει το βάρος του, αλλάζει όμως το φορτίο που εσύ κουβαλάς. Σε ένα συγκεκριμένο σημείο δε μπορείς να θυμηθείς πόσο ελαφρύ ήταν στην πραγματικότητα την πρώτη φορά που το σήκωσες. Μερικές φορές καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για να προσποιηθείς ότι δεν σηκώνεις το βάρος αυτό. Και μερικές φορές, απλώς το αφήνεις να πέσει.
Είναι πολύ παράξενο. Βρίσκεται στην άκρη στο στομάχι σου. Είναι όπως όταν κολυμπάς και θέλεις να ακουμπήσεις τα πόδια σου στο βυθό, όμως τα νερά είναι πιο βαθιά από όσο νόμιζε. Δε μπορείς να αγγίξεις το βυθό και τότε η καρδιά σου χάνει ένα χτύπο.
Στην κατάθλιψη δε νιώθεις τίποτα. Σε καταστάσεις άγχους όμως νιώθεις υπερβολικά πολλά. Το να υποφέρεις και από τα δύο είναι ένας συνεχιζόμενος πόλεμος μέσα στο μυαλό σου. Αν προσβληθείς και από τα δύο δεν θα καταφέρεις να κερδίσεις ποτέ.
Φοβόμουν να κοιμηθώ. Ένιωθα τον απόλυτο, ωμό πανικό στο σκοτάδι. Στην πραγματικότητα, το απόλυτο σκοτάδι δεν ήταν τρομακτικό. Αυτό που με έκανε να τρέμω ήταν το ελάχιστο άτομο φωτός που δημιουργούσε μία σκιά. Μία τρομακτική σκιά.
Μουδιασμένο συναίσθημα. Πόσο οξύμωρο. Μπορείς πραγματικά να αισθανθείς μουδιασμένος; Ή μήπως το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι η ανικανότητα του να αισθανθείς; Είμαι τόσο συνηθισμένη στο να νιώθω μουδιασμένη που το έχω εξισώσει με πραγματικό συναίσθημα;
Το κεφάλι μου γεμίζει με ήλιο. ( helium ) Η συγκέντρωση ξεθωριάζει. Tόσο μικρή η απόφαση που πρέπει να πάρω. Τόσο εύκολη η απάντηση που πρέπει να δώσω. Το μυαλό μου όμως δε με αφήνει. Είναι σανχιλιάδες κυκλώματα να με διασχίζουν μονομιάς.
Πληγές τόσο βαθιές που λες ότι δεν θα επουλωθούν ποτέ. Πόνος τόσο αληθινός, σχεδόν αβάσταχτος. Έχω γίνει ένα κόψιμο, μία πληγή. το μόνο πράγμα που γνωρίζω πλέον είναι ο ίδιος αυτός πόνος. Απότομη αναπνοή, άδεια μάτια, χέρια που τρέμουν. Είναι τόσο επώδυνο, γιατί να το αφήσω να συνεχιστεί;
Δημιουργήθηκες για μένα από εμένα. Δημιουργήθηκες για να με απομονώσεις. Δημιουργήθηκες από μία δηλητηριώδη άμυνα. Κατασκευάστηκες από ψέματα και φόβους. Φόβους για απλήρωτες υποσχέσεις και για απώλεια της -σπάνιας- εμπιστοσύνης. Συνεχώς αναδιαμορφώνεις τη ζωή μου.
Πηγή: boredpanda.com
