Νομίζω πως, ένα ασφαλές καταφύγιο, όπου μπορείς να ξεφύγεις από κάθε τι που σε βασανίζει, είναι οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας.

Ξεκλειδώνοντας το νοσταλγικό κουτί που κρύβει εντέχνως το παιδί μέσα σου, αισθάνεσαι, έστω για λίγο, ανέμελος, δημιουργικός, ασφαλής.. Ονειρεύεσαι ξανά.

Και, μιλώντας για παιδική ηλικία, το μυαλό τρέχει σε διάφορα πράγματα: παιχνίδια, καλοκαίρια χωρίς σχολείο, αθώες φιλίες, παραμύθια…

Ωπ! Παραμύθια. Ποιο όνομα άραγε είναι συνώνυμο των παραμυθιών και κατ’επέκταση της παιδικότητας;

Δεν είναι άλλο από εκείνο του Ευγένιου Τριβιζά. Ενός διεθνώς αναγνωρισμένου συγγραφέα – παιδαγωγού, που έχει μπει στο σπίτι κάθε μικρού παιδιού, ταξιδεύοντας τον σε έναν διαφορετικό, μαγικό κόσμο με τα παραμύθια του.

Ο Ευγένιος Τριβιζάς δε θα μπορούσε να μείνει άπραγος μπροστά στην τεχνολογική εξέλιξη. Έτσι, δημιούργησε το πρώτο του διαδραστικό παραμύθι, με τίτλο “Το Ποπ Κορν που έγινε Ποπ Σταρ”, στο οποίο ακολουθούμε την ιστορία ενός μικρού Ποπ Κορν που ονειρεύεται να γίνει Ποπ Σταρ και θα κάνει τα πάντα για να το πετύχει.

Τι λέει όμως ο ίδιος για αυτό, αλλά και για πολλά άλλα;

«Το Ποπ Κορν που έγινε Ποπ Σταρ»: Πολύ «ποπ » τίτλος! Από που αντλείτε έμπνευση για τους τόσο ευφάνταστους τίτλους, που χρησιμοποιείτε;

Εξερευνώντας τους μυστικούς κόσμους που κρύβει το κάθετι ολόγυρά μας. Ακόμα και το πιο ασήμαντο αντικείμενο κρύβει υποσχέσεις και μυστικά που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε.

Ένα καμένο σπίρτο, η σκιά ενός νούφαρου, οι ιριδισμοί μιας σαπουνόφουσκας, ένα κουκούτσι βύσσινου, ακόμα και ένα πατημένο ποπ κορν στο πεζοδρόμιο αγωνιούν να μας αφηγηθούν μια γοητευτική ιστορία.

Το διαδραστικό παραμύθι είναι ένας τρόπος προσαρμογής των «κλασικών» παραμυθιών στη σύγχρονη εποχή;

Είναι ένα προσκλητήριο εγρήγορσης, ένας τρόπος συμμετοχής, μια μέθοδος επικοινωνίας που από στατικά καθιστά δυναμικά τόσο τα κλασσικά όσο και τα σύγχρονα παραμύθια.

Στο «Ποπ κορν που έγινε Ποπ Σταρ» το παιδί έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να διαβάζει, να βλέπει και να ακούει ζωντανά την ιστορία, αλλά να ενεργοποιεί μια μεγάλη ποικιλία ηχητικών και οπτικών εφέ αλλά και να εξερευνά την κάθε εικόνα ανακαλύπτοντας αναπάντεχες εκπλήξεις. Για παράδειγμα σε μια σκηνή του παραμυθιού ο Κορνήλιος το ποπ κορν και τρεις μουσικόφιλοι φίλοι του συναντιούνται κάτω από ένα μουσικό δέντρο, μια «ντορεμηλιά». Κάθε φορά που ο αναγνώστης αγγίζει κάποιο φύλλο της ντορεμηλιάς, αναδίδεται ένας διαφορετικός μουσικός ήχος. Η εικόνα δηλαδή παύει να είναι στατική. Το παιδί, επίσης, έχει τη δυνατότητα να χρωματίζει την κάθε εικόνα, να τη διαιρεί σε όσα κομμάτια παζλ επιθυμεί και να παίζει διάφορα παιχνίδια, ενώ παράλληλα μυείται σε θέματα τέχνης και συγκεκριμένα στην ιστορία της ποπ αρτ.

Έχουν πληγεί τα παραμύθια – με την έννοια της ανάγνωσης βιβλίων – από τους φρενήρεις ρυθμούς της σύγχρονης κοινωνίας και την τεχνολογική εξέλιξη;

Καθόλου. Τα παραμύθια ξέρουν πολύ καλά πώς να αψηφούν ακόμα και να δαμάζουν τεχνολογικούς γίγαντες και φρενήρη τέρατα.

Η διαδραστικότητα βέβαια δεν είναι καινούριο στοιχείο στα παραμύθια σας. Στα «88 ντολμαδάκια» π.χ., η υπόθεση κυλά ανάλογα με τις επιλογές του αναγνώστη. Προσωπικά, ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτάσω σε ορισμένες πτυχές τις ιστορίας, αλλά ευελπιστώ πως κάποια στιγμή θα το καταφέρω!

Καθόλου. Μάλλον θα δυσκολευτείτε. Τα «88 Ντολμαδάκια» όπως και «Τα 33 Ροζ Ρουμπίνια απαρτίζονται από μικρές ενότητες τις οποίες επιλέγοντας και συνδυάζοντας, γονείς και παιδιά συνθέτουν εκατοντάδες διαφορετικές ιστορίες (για την ακρίβεια 1.921 διαφορετικές ιστορίες στα «88 Ντολμαδάκια» όπως καταμετρήθηκαν από την ερευνητική ομάδα μαθηματικών και άλλων επιστημόνων στο Τμήμα Μηχανικών Υπολογιστών & Πληροφορικής του Πανεπιστημίου των Πατρών με συντονιστή τον καθηγητή της Πληροφορικής Ευστράτιο Γαλόπουλο).

Με την ευκαιρία σας ενημερώνω ότι μετά από τόσα χρόνια δουλειάς τελειώνω αυτές τις μέρες το τρίτο βιβλίο της σειράς που έχει τίτλο «Οι 66 Εξωγήινοι Ξιφομάχοι» και το οποίο υπολογίζω ότι θα περιλαμβάνει πάνω από δυόμισι χιλιάδες διαφορετικές ιστορίες.

Πρόσφατα σας απονεμήθηκε το Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Public 2015 για το έργο σας «Δώδεκα παρά δώδεκα». Αν δίνατε εσείς ένα
ιδιαίτερο βραβείο στον εαυτό σας, ποιος θα ήταν ο τίτλος του;

Βραβείο Πειρατικών Πυροτεχνημάτων.

Ποια «παραμυθένια» δημιουργία σας θα ήταν ιδανική για τον σύγχρονο Έλληνα; Ο «γαργαλιός» ίσως;

Ο γαργαλιός, μια συσκευή που σε γαργαλάει με χρωματιστά νήματα παραμυθιών για να σε κάνει να γελάς όταν είσαι στεναχωρημένος, είναι ιδιαίτερα χρήσιμος. Παρόμοιο αποτέλεσμα έχει και ένα δροσερό αναψυκτικό, η πορτογαργαλάδα που ξεκαρδίζεσαι στα γέλια όταν την πίνεις. Χρήσιμα, επίσης, θα μπορούσαν να φανούν τα αλεξιρόδια πεζοδρόμια (πεζοδρόμια που απωθούν οτιδήποτε έχει ρόδα ούτως ώστε να καθίσταται εφικτή η κυκλοφορία των πεζών).

Οι πολιτικοί ποιο ρόλο θα μπορούσαν να έχουν σε ένα παραμύθι;

Αρκετούς ρόλους, όπως τον ρόλο του φλογεροπαίχτη που όσο και να παίζει τη φλογέρα του κανείς πια δεν τον ακολουθεί, τον ρόλο του Πινόκιο που δε βρίσκει πια πριόνια για να πριονίζει τη μύτη του η οποία μεγαλώνει ακάθεκτα ή τον ρόλο της καλής νεράιδας που χαρίζει πανέμορφες τουαλέτες, μεγαλοπρεπείς άμαξες και αμαξάδες με λιβρέες που όταν όμως σημαίνουν μεσάνυχτα μετατρέποναι σε ράκη, κούφιες κολοκύθες και ποντίκια.

Πώς θα σχολίαζε ο Πίκος Απίκος τις πολιτικές εξελίξεις;

Φρουτοσαλάτα με αξεφλούδιστα φραγκόσυκα.

Η νέα ΕΡΤ θα έχει άραγε χώρο για νέες «Φρουτοπίες» ή καταβαραθρωθεί από το σαθρό τηλεοπτικό – και μη – κατεστημένο;

Με νοσταλγία θυμάμαι ότι κάποτε ήταν το φυτώριο της «Φρουτοπίας».

Ελπίζω να μην καταλήξει άσυλο μανάβηδων.

Έχετε διανύσει μια αξιοζήλευτη ακαδημαϊκή πορεία, σχεδόν σε κάθε σπίτι στην Ελλάδα υπάρχει παραμύθι σας ενώ συνεχίζετε ακόμη να αναζητάτε νέους πρωτοποριακούς τρόπους για να εξελίσσεστε συνεχώς. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά; Μήπως είστε και εσείς ένας ήρωας
παραμυθιού;

Όπως όλοι μας, είμαι και εγώ λίγο σκιάχτρο που ονειρεύεται να πετάξει, λίγο χιονάνθρωπος που δε θέλει να λιώσει, λίγο άλογο σκακιέρας που θέλει να καλπάσει σε ένα λιβάδι με τετράφυλλα τριφύλλια, λίγο κολοκυθάκι που θέλει να δείρει έναν μανάβη.

Τα παιδιά τελικά είναι εύκολο ή δύσκολο κοινό;

Τα μικρά παιδιά είναι πολύ πιο απαιτητικό κοινό από τους ενήλικες. Κουράζονται και πλήττουν πολύ εύκολα. Είναι δύσκολο να κερδίσει και να κρατήσει κανείς αμείωτο το ενδιαφέρον τους.

Παραμένετε ο ίδιος ένα μικρό παιδί;

Ποτέ δεν είναι αργά να έχει κανείς μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία είχε πει ο Τομ Ρόμπινς. Αυτό ισχύει για όλους μας.

Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί με τη συγγραφή παραμυθιών;

Να φορέσει μια μύτη κλόουν και να ταξιδέψει με ένα ιπτάμενο κρουασάν στον Κρόνο.

*To “Ποπ Κορν που έγινε Ποπ Σταρ” διατίθεται ήδη στο Apple Store και το Google Play.